Powszechnie przyjmuje się, że to życie pożera miłość w rodzinie: obowiązki domowe, małe dzieci, dzień świstaka i brudne szlafroki. W rzeczywistości miłość w rodzinie znika, gdy znika miłość kobiety do siebie.
Kobieta bez miłości do siebie to wygląd wymarły, to przy niej nuda, to rutyna i opuszczone ręce mężczyzny.
Kiedy w kobiecie jest miłość do siebie, ona wie, jak cenić siebie i chce o siebie zadbać. Chce się uśmiechać, flirtować, próbować czegoś nowego i zachwycać się. Nie męczy się zadawaniem sobie pytań: czego teraz chcę i co mogę w tym celu zrobić, kto może mi w tym pomóc? W zasadzie nie zapomina chcieć przynajmniej czegoś w tym życiu.
Kiedy kobieta ma w sobie miłość do siebie, ma miłość do całego świata, do wszystkich ludzi wokół niej. I czujesz to, kusi, chcesz dotknąć tej wewnętrznej radości. Jej ciepło i radość w tle stają się tajemnicą, którą chcę rozwiązać: co takiego jest w niej, czego ja nie mam? Jak ona to robi? Co sprawia, że jest taka? A jeśli ja też mogę to zrobić? I to staje się energią, do której wszyscy wokół intuicyjnie grawitują.
Kiedy kobieta ma miłość do siebie, żadne brudne szlafroki nie mogą zmienić rzeczywistości, którą tworzy wokół siebie samym swoim istnieniem. Chcesz być obok niej, niezależnie od tego, w co jest ubrana, czy ma manicure i jakie kłopoty pokonuje każdego dnia.
Kiedy kobieta ma w sobie miłość do siebie, nie obchodzi ją, czy ktoś ją kocha, czy nie. Jest już przepełniona miłością i ma jej w pełni dosyć. Ale w najbardziej paradoksalny sposób to właśnie wtedy inni zaczynają ją kochać. W tym przede wszystkim jej własny mąż.
Miłość kobiety do siebie jest gwarancją codziennej czułości męża i troski o nią. Jej uśmiech i radość sprawiają, że mężczyzna sprawia, że jest jeszcze szczęśliwsza, aby sama była z tego szczęścia usatysfakcjonowana. Codziennie i w każdej minucie.
