Carl Gustav Jung znany jest jako współpracownik szkoły psychoanalitycznej Z. Freuda i twórca psychologii analitycznej. W swoich badaniach odkrył, że proces kształtowania się relacji „podmiot-przedmiot” wynika z określonych postaw wewnętrznych. W związku z tym zidentyfikowano dwie główne, przeciwstawne grupy.
Natura zna tylko dwa sposoby na zachowanie witalności jednostki. W pierwszym przypadku występuje dość wysoka płodność i stosunkowo niska zdolność obronna organizmu. W drugim istnieje różnorodność środków samoobrony u osobnika o stosunkowo niskiej płodności. Jeśli to prawo biologiczne zastosuje się do człowieka, to okazuje się, że jedna grupa koncentruje się na obiektach i zdarzeniach świata zewnętrznego, podczas gdy druga większość swojej energii kieruje na tworzenie subiektywnego komfortu. Analiza tych cech pozwoliła Jungowi odróżnić typy ekstrawertyczne i introwertyczne.
Ekstrawertyczny typ psychologiczny
Postawa ekstrawertyczna charakteryzuje się pozytywnym nastawieniem do obiektu. Człowiek jest stale zaangażowany w toczące się wydarzenia, całkowicie się w nich rozpływa. Ekstrawertycy są zazwyczaj towarzyscy, pogodni (jeśli istnieje cykl wydarzeń), łatwo się zmieniają. Pozornie wysoki stopień przystosowania ma jednak wadę. Atrakcyjność zewnętrzna szkodzi światu wewnętrznemu. Może się to objawiać niespójnością, niemożnością koncentracji, brakiem punktualności oraz zaniedbaniem wewnętrznych uczuć i zdrowia.
Introwertyczny typ psychologiczny
Introwertycy traktują świat obiektywnie w sposób abstrakcyjny. Starają się umniejszać jej znaczenie i stwarzać warunki do wewnętrznego komfortu. Każde zewnętrzne wydarzenie jest oglądane i oceniane przez pryzmat tego, co subiektywne. Są to ludzie, którzy kochają samotność, są lakoniczne wśród nieznajomych, nie „chorują” na trendy w modzie, nauki itp., nie wykazują niepotrzebnej aktywności. Mają bogaty świat wewnętrzny i szczególną wrażliwość. Ale niezdolność do oceny obiektywnej rzeczywistości czyni ich bezbronnymi.
