Pragnienie zranienia innych pojawia się zwykle u osób, które same doświadczyły kiedyś upokorzenia i urazy. Zadając cierpienie, rekompensują sobie poczucie nieadekwatności i czerpią z tego moralną satysfakcję.
Dla wielu z nas wizerunek sadysty to wściekła osoba z twarzą wykrzywioną wściekłością. Jednak w praktyce często tak nie jest. Wielu całkiem udanych i pozornie zamożnych ludzi okazało się sadystami. Jak określić takie skłonności u osoby, jeśli nie manifestuje ich otwarcie? Główne metody obejmują:
1. Emocjonalny chłód, brak empatii. Sadysta uważa, że otaczający go świat jest wrogi i wszyscy chcą go upokorzyć i skrzywdzić. Jest to jednak nic innego jak jego emocjonalna podświadoma projekcja. Uważa, że wszyscy wokół niego myślą w tych samych kategoriach co on, dlatego uważa, że musi być silny, zdecydowany i dominujący. Sadyści uważają emocje za przejaw słabości. Pewnie dlatego tak często wśród menedżerów średniego i wyższego szczebla można znaleźć osoby o podobnych skłonnościach.
2. Drażliwość i chęć zemsty. Tacy ludzie są pewni, że zawsze mają rację. Ponadto takie osoby uważają, że mają prawo karać innych, ponieważ kiedyś im to zrobili. Ludzie o skłonnościach sadystycznych uważają, że „oko za oko, ząb za ząb”, koncepcja przebaczenia jest dla nich nie do przyjęcia.
3. Władza, chęć manipulowania. Często sadyści wybierają dla siebie „ofiarę” i zaczynają ją „edukować”. Po pewnym czasie taka osoba popada w całkowitą zależność emocjonalną i fizyczną od swojego pana. To pomaga sadyście zrealizować jego zgubne pragnienia posiadania innej osobowości pod każdym względem.
To jeden z powszechnych znaków, jeśli znajdziesz w sobie coś podobnego, nie oznacza to, że masz skłonności sadystyczne. Tylko doświadczony psychiatra może to ustalić, ai to nie zawsze.
