W naszym przemówieniu często słyszymy krytykę. Może odnosić się zarówno do wyglądu, jak i zachowania, na przykład ludzie komentują fakt, że jesteś zbyt emocjonalny lub, przeciwnie, zbyt flegmatyczny. Z powodu takich stwierdzeń często cierpi nie tylko nasza samoocena, ale także rozpadają się marzenia.
Powiedzenie „nie słuchaj ich” lub „nie patrz na nich” jest łatwe. Ale oczywiście jest to znacznie trudniejsze. Uświadom sobie równość ludzi przed sobą i równość ich opinii. Główny problem takich „krytyków” polega na tym, że przedstawiają swoją superopinię jako jedyną słuszną, a jeśli sam zrozumiesz, że opinia nieznajomego wcale nie jest ważniejsza i nie bardziej poprawna niż twoja, to będziesz zrozumieć, jak głupio wygląda zachowanie tych „krytyków”…
Wyrażenie: "Evelina, masz po prostu strasznie wielkie policzki, nie widzisz, jakie to jest złe?" jest równoznaczne z powiedzeniem „Nie lubię szarlotki, jak możesz ją kochać? Po prostu masz obrzydliwy smak, musisz przestać go jeść”. Wbij sobie do głowy, że ludzie, pomimo tego, że są indywidualni w swoich poglądach, są równi w swoich prawach i dlatego nikt nie może ci zabronić, czy jeść tę szarlotkę, czy nie.
Zdecyduj o swoich życiowych celach. Kiedy człowiek nie wie, czego chce od życia, często jest zdezorientowany niekończącą się serią opinii innych ludzi. Nie ustalił jeszcze swoich priorytetów, więc każda fraza rzucona przez znajomą osobę jest odbierana jako zdanie. Na przykład znajomemu nie spodobała się paleta kolorów namalowanego obrazu. To wcale nie znaczy, że rysunek to nie twoja sprawa, a twoje obrazy są po prostu okropne. Zastanów się, co lubisz w swojej pracy i na czym chciałbyś się skoncentrować, a na co mógłbyś zamknąć oczy. Po podjęciu decyzji zastanów się nad słowami rozmówcy: czy informacje, które ci przekazuje, są tak ważne?
Zrozum, że wszystko, co jest w tobie, jest częścią twojej osobowości i wszyscy jesteście wyjątkowi, a piękno i zdolności są pojęciem względnym, a zatem każda negatywna krytyka zawsze będzie pozytywna.
