Pojęcie osobowości człowieka można zaklasyfikować jako jedno z najbardziej niejasnych terminów w psychologii. Prawie każdy psycholog tworzy własną teorię osobowości, a dzieje się tak dlatego, że nauka o duszy w sposób abstrakcyjny nie zadziała – wszystkie idee trzeba zastosować na sobie. Nie da się odpowiedzieć na pytanie „jak reprezentować ludzką osobowość” bez jasnego wyobrażenia o własnej osobowości. W związku z tym wszystkie nowe koncepcje są najpierw wypróbowywane na sobie, w wyniku czego stale odnajdujemy nowe subtelności w zrozumieniu struktury własnej osobowości. Czy można wyróżnić coś wspólnego w idei osobowości człowieka, z czym zgodziłoby się wielu psychologów?
Instrukcje
Krok 1
Większość zgadza się, że jednostki się nie rodzą. Człowiek staje się człowiekiem w pełnym tego słowa znaczeniu, jego życiową ścieżką. Rzeczywiście, w procesie życia każdy z nas rozwija swój własny charakter, temperament, światopogląd, zdolności, nawyki, wartości, priorytety, cechy moralne i wiele więcej. Cechy te są mniej lub bardziej stabilne w psychice człowieka, dlatego świadczą o jej osobliwości, wyjątkowości, która odróżnia tę jednostkę od innych.
Krok 2
Osobowość jest wynikiem procesu edukacji i samokształcenia. Małego dziecka nie można nazwać osobą, ponieważ odpowiedzialność za jego działania przypisuje się jego rodzicom lub wychowawcom. Jeśli dorosły myśli o tym, skąd wziął te lub inne cechy charakteru, mimikę i gesty, żarty i zwroty, skąd biorą się pomysły i marzenia, to okazuje się, że za każdą cechą osobowości stoi człowiek. Osoba, która w pewnym momencie swojego życia była na tyle ważna, by narysować tę granicę. Najczęściej są to rodzice, a w procesie wychowania dziecko przejmuje od nich wiele cech. Ale czasami są adoptowane od dzieci na podwórku, w przedszkolu iw wielu innych miejscach.
Krok 3
Stając się dorosłym, człowiek nie będzie już pamiętał, skąd wzięły się te lub inne cechy jego osobowości. Najczęściej ludzie dzielą je na te, które im się podobają i te, które im się nie podobają. W procesie życia możesz poprawić pewne cechy osobowości. I wielu się to udaje. Jednak większość jest tak przyzwyczajona do własnego wizerunku, że nie jest gotowa pozbyć się nawet tych cech, które na co dzień stawiają im szprychy, nie mówią już o tych, z których ludzie są dumni. W końcu dla nich oznacza to, że przestają być sobą.
