Niestety, obecne pokolenie stopniowo zapomina o szlachcie. Współczesna kultura stawia w głowach młodego pokolenia zupełnie inne wartości i ideały. Ale nawet teraz są osoby, dla których bycie szlachetnym jest normą życia. Czym jest szlachetność?
Początkowo szlachta była uważana za cechę charakteru osób szlacheckiego pochodzenia, które od dzieciństwa studiowały wiedzę i sztukę, a także „wchłaniały” zasady dobrych obyczajów i innych obyczajów przyjętych w wyższych sferach. Ale, jak pokazuje historia, to nie „błękitna krew” nadaje człowiekowi pewne cechy osobiste. Dlatego z czasem ludzie porządni i wysoce moralni zaczęto nazywać szlachetnymi, niezależnie od posiadanych tytułów i bogactwa materialnego.
Szlachetność to czystość myśli, pragnienie czynienia dobrych uczynków, bez żądania niczego w zamian, uwolnienia się od niskich namiętności, pragnienie życia uczciwego, sprawiedliwego, duchowego.
Słowa szlachetnego człowieka nie odbiegają od czynów, ponieważ zdaje sobie sprawę z pełnej odpowiedzialności wobec otaczających go ludzi, a przede wszystkim wobec siebie. Ponadto takie złe cechy charakteru, jak snobizm, pragnienie zemsty, gniew, okrucieństwo, egoizm, zazdrość nie są nieodłączne od szlachetnej osoby, jego siła tkwi w przebaczeniu.
Szlachetny człowiek żyje według swojego ścisłego kodeksu moralnego, nie patrząc wstecz na opinię większości. Jest niezależny i otwarty. Jego myśli mają na celu stworzenie, a nie zniszczenie. Prawdziwa szlachetność polega na miłości do wszystkich żywych istot na tej planecie, na chęci wyciągnięcia pomocnej dłoni każdemu w potrzebie. Szlachetni ludzie po prostu nie mogą przejść obok kogoś, kto ma kłopoty. Sumienie im na to nie pozwoli.
Jak osiągnąć szlachetność? W tym celu konieczne jest ciągłe doskonalenie się, odmawianie potępiania innych ludzi, przeciwstawianie się społeczeństwu. Aby stać się szlachetnym, trzeba tłumić negatywne przejawy charakteru, pielęgnować miłość do otaczającego świata, pielęgnować uczciwość, szczerość i wrażliwość.
