Dialog z udziałem dwóch lub dyskusja grupowa z trzema lub więcej uczestnikami opiera się na umiejętności zadawania pytań i umiejętności kompetentnego odpowiadania na nie. Jeśli potrafisz poprawnie, szybko i pewnie odpowiedzieć na różne pytania, jesteś nie tylko dobrym rozmówcą, ale możesz również ubiegać się o szereg stanowisk towarzyskich.
Instrukcje
Krok 1
Pytania są dwojakiego rodzaju - zamknięte i otwarte. Pytania otwarte stosuje się w mowie ustnej oraz w pisemnych kwestionariuszach i kwestionariuszach. Przykład takiego pytania: „Czym się interesujesz?” Odpowiedzi na pytania otwarte udzielane są w dowolnej formie.
Krok 2
Pytanie zamknięte polega na wyborze jednej lub więcej opcji odpowiedzi z proponowanych. W mowie ustnej praktycznie nie są używane, ale często trzeba się z nimi spotkać podczas wypełniania oficjalnych dokumentów. Przykład: „Jakie są twoje hobby? - muzyka; b) aktywny wypoczynek; c) kino i animacja; d) literatura. Mogą też występować pytania typu mieszanego, gdy otrzymujesz gotowe odpowiedzi, a dodatkowo istnieje możliwość uzupełnienia ich własną wersją.
Krok 3
Odpowiadając na pytanie, spróbuj zrozumieć, co dokładnie rozmówca chce od ciebie usłyszeć. Dlatego zwracaj uwagę na zaimki pytające, od których często zaczynają się pytania. Jeśli zostaniesz zapytany, gdzie spędziłeś wieczór, logiczną odpowiedzią będzie miejsce pobytu, a nie rozumowanie, kto ci towarzyszył i tak dalej.
Krok 4
Odpowiadając na pytanie, nie zawsze warto biec przed siebie i mówić, że jeszcze nie zostałeś zapytany. Ten błąd często popełniają studenci na egzaminie, zaczynając mówić o dodatkowych wydarzeniach i faktach. Taka informacja pozwala rozmówcy na rozpoczęcie rozmowy w kierunku, na który możesz nie być przygotowany. Z tej funkcji można jednak korzystać celowo. Jeśli jesteś kompetentny w omawianym temacie, możesz skierować go swoimi odpowiedziami w dogodnym dla siebie kierunku.
Krok 5
W przypadku każdego nieprawidłowego pytania masz prawo albo się z niego śmiać, albo bezpośrednio powiedzieć rozmówcy, że nie masz zamiaru na nie odpowiadać. To prawda, że pracownicy wykonujący zawody publiczne (politycy, aktorzy, dziennikarze telewizyjni itd.) w taki czy inny sposób będą zmuszeni udzielać odpowiedzi (lub stwarzać pozory odpowiedzi) na takie pytania. Najważniejsze jest, aby umieć rozróżnić granicę między sferą życia zawodowego i osobistego.
