Kryzys adolescencji rozumiany jest jako pragnienie dziecka, by stać się dorosłym, mniej lub bardziej niezależnym. Z reguły rodzice nie są na to gotowi. W naszym społeczeństwie z jakiegoś powodu powszechnie przyjmuje się, że młodzież jest trudna, niekontrolowana i tak dalej. I że minie okres kryzysu i wszystko będzie dobrze. Tak to jest.
Jednak całe przyszłe życie dziecka będzie zależało od tego, jak dokładnie minie. Dlatego tutaj ważne jest, aby rodzice byli świadomi i uważni na tym etapie rozwoju osobowości dojrzewającej osoby. To dla niego trudne i potrzebuje twojej pomocy.
Dorastanie można porównać do odcięcia pępowiny przy urodzeniu. Dzieci łączą się z rodzicami niewidzialnymi więzami. Okres dojrzewania to moment w życiu, kiedy to połączenie musi przenieść się na nowy poziom. Jedna pępowina zostaje odcięta i powstaje zupełnie nowa.
Jeśli rodzice tego nie rozumieją, proces jest bardzo bolesny, w wyniku czego związek się pogarsza. Następnie powrót do zdrowia zajmuje im lata. Najgorszy scenariusz jest taki, kiedy konflikt trwa, a związek pozostaje wrogi na całe życie.
W tym przypadku można się po prostu spodziewać tego, czego tak bardzo boją się wszyscy rodzice: że nastolatek zacznie pić, palić i wstrzykiwać sobie narkotyki. Zrobi to w proteście, a nie dlatego, że chce. W tym będzie szukał otuchy i przyjemności, której nie czerpie z dobrych relacji z rodzicami.
Nastolatek znajdzie się w takiej samej niekorzystnej sytuacji jak on sam i zjednoczy się w grupie. A potem jest wiele różnych scenariuszy.
Nastolatki również dokonują tego rodzaju „wyczynów”, przez co stają się elementami antyspołecznymi, a nawet przestępcami. A wszystko to jest tylko nastoletnim popisem. Ale ma „naszych” – przyjaciół, którzy rozumieją i wspierają. I zaczyna uważać swoich rodziców za wrogów.
Jak możesz w tym pomóc?
Komunikacja, dyskusja i rozmowa.
Gdy tylko rodzice zauważą przejaw niezgody na ich decyzje, odmowę od zwykłych spraw lub inny protest - trzeba usiąść przy okrągłym stole negocjacyjnym i przedyskutować nowe warunki współpracy w rodzinie.
To współpraca, a nie rywalizacja i nie deklarowanie „kto tu rządzi”. I na pewno nie przemoc – ani psychiczna, ani fizyczna, bez względu na to, jak bardzo chcesz. Pamiętaj tylko, że to nie rozwiązuje problemu.
W negocjacjach ważne jest, aby wziąć pod uwagę główną okoliczność: jeśli dziecko domaga się części swoich praw, niech przyjmuje także obowiązki. Wyjaśnij, że staje się dorosły i że dorośli mają wiele rzeczy do zrobienia, pracy, problemów i obowiązków.
Na przykład, chociaż nie może zarabiać pieniędzy, a robią to jego rodzice, może pomagać w domu lub iść do sklepu. Zawsze są rzeczy do zrobienia, a jeśli są one równomiernie rozdzielone między członków rodziny, to wszyscy czują się w tym pewnie i spokojnie.
To znaczy, kiedy mieszka z tobą, żyje według twoich zasad.
Wynik dyskusji może być inny. Ktoś godzi się na służbę, ktoś postanawia zostać w dzieciństwie. Ktoś trochę zaciągnie obowiązki, a potem zdecyduje się z nich zrezygnować – to też jest możliwe.
Pojawia się problem, gdy nastolatek postanawia pozostać dzieckiem na zawsze. A potem mówimy już o „wiecznych nastolatkach”, kiedy trzydziestoletni mężczyzna nie chce w ogóle brać na siebie żadnej odpowiedzialności.
O tym kryzysie w życiu sfrustrowanych dorosłych – w kolejnym artykule.
Wynik
Wniosek z tego tematu polega na tym, że omawiając ogólne kwestie z poszanowaniem opinii nastolatka, relacje mogą być ciepłe i szczere. Wtedy okres dojrzewania minie bezboleśnie i niepostrzeżenie.
Ale w każdym razie ważne jest, aby dziecko wiedziało, że i tak go kochasz, bez względu na to, jaką decyzję podejmie w negocjacjach.
Pewnego dnia twój syn lub twoja córka dorośnie i nie będą już chcieli protestować i popisywać się, a staną się bardziej odpowiedzialni i łatwiej będzie się z nimi komunikować.
Nadejdzie nowy etap w ich życiu, na którym ważna będzie również pomoc rodziców – nie zapomnij o tym.
