Termin „hedonizm” ma starożytne greckie korzenie. Jest to nauka, że głównym celem ziemskiej egzystencji jest czerpanie przyjemności. Oznacza to, że z punktu widzenia hedonizmu najwyższym dobrem dla człowieka jest życie łatwe, beztroskie, czerpanie maksymalnej przyjemności ze wszystkich stron i unikanie w każdy możliwy sposób wszystkiego, co nieprzyjemne i bolesne.
Jak powstał hedonizm
Według Wikipedii hedonizm to doktryna, według której człowiek powinien przede wszystkim dążyć do czerpania przyjemności ze wszystkiego. co go otacza. Uważa się, że założycielem hedonizmu był Arystyp, starożytny filozof grecki żyjący w latach 435-355. PNE. Twierdził, że dusza człowieka może znajdować się w dwóch stanach: przyjemności i bólu. Według Arystypa szczęśliwa osoba to taka, której udaje się czerpać przyjemność tak często, jak to możliwe. Co więcej, ta przyjemność powinna być przede wszystkim fizyczna, odczuwalna. Na przykład osoba czerpie przyjemność z pysznego jedzenia i pysznych napojów, z intymności z partnerem, z wygodnych ubrań, gorącej kąpieli itp.
Przyjemność psychiczną (z pięknego krajobrazu, słuchania muzyki, oglądania spektaklu itp.) Arystypp postawił na drugim miejscu, choć dostrzegał jej znaczenie.
Doktryna hedonizmu była dalej rozwijana w pismach innych filozofów, w szczególności Epikura. Według Epikura najwyższe szczęście i przyjemność w życiu można osiągnąć poprzez pozbycie się bólu i cierpienia. Ale ból i cierpienie są często naturalną konsekwencją nadmiaru, braku zdrowego umiaru. Na przykład, jeśli jesz za dużo, nie musisz się dziwić problemom trawiennym. Lub jeśli dana osoba prowadzi zbyt bezczynny tryb życia, chroniąc się przed najmniejszym stresem, może w rezultacie mieć problemy z sercem i stawami. Dlatego Epikur wzywał do rozsądnego umiaru we wszystkim.
Angielski filozof i socjolog W. Bentan, żyjący w XVIII-XIX w., nazwał takie poglądy hedoniczną roztropnością epikura.
Czy hedonizm jest dobry czy zły?
Czy trudno być ludzkim hedonistą? Na to pytanie trudno udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Z jednej strony hedonista często zachowuje się jak egoista, dbając przede wszystkim o własne wygody i korzyści. Z drugiej strony, do pewnego stopnia egoizm jest nieodłącznym elementem absolutnej większości ludzi. W końcu jest stosunkowo niewielu bezinteresownych ascetów, którzy są absolutnie obojętni na pytania dotyczące własnej wygody i korzyści.
W końcu, co jest złego, jeśli dana osoba stara się cieszyć życiem? Ważne tylko, aby to pragnienie nie stało się zbyt silne, nie przerodziło się w obsesję, zmuszającą do zapomnienia o honorze, przyzwoitości, interesach innych ludzi. Oznacza to, że w przypadku hedonizmu należy również starać się trzymać pewnego „złotego środka”. Musisz zawsze pozostać człowiekiem, słuchać innych ludzi i nie „przechodzić im przez głowy”.
