Współczesne życie toczy się bardzo szybko. Ludzie nauczyli się żyć znacznie szybciej niż wcześniej. Wielu jest przekonanych, że aby osiągnąć pewien sukces, trzeba nauczyć się przyspieszać, istnieć i pracować w określonym rytmie. Eksperci uważają, że współczesne społeczeństwo żyje w ciągłym pośpiechu, a z każdym rokiem tempo życia wzrasta.
W ostatnich latach specjaliści zajmujący się problemami psychologicznymi mówią o potrzebie spowolnienia.
Co to jest powolne życie?
Na świecie istnieje ruch zwany Slow Life lub „Slow Life”. Ruch ten powstał we Włoszech w ubiegłym wieku. Stało się tak, gdy w kraju zaczęły pojawiać się amerykańskie restauracje typu fast food, wypierające nie tylko narodowe jedzenie, ale także niszcząc lokalną kulturę konsumpcji żywności.
Według Włochów jedzenie to nie tylko szybka przekąska i natychmiastowe zaspokojenie głodu. Ale także rodzaj rytuału, kiedy cała rodzina zbiera się przy jednym stole i spokojnie rozmawia o życiu.
Ruch Slow Food zorganizował dziennikarz Carlo Petrini. Później ruch ten rozrósł się do większego, zwanego Slow Life ("Slow Life"). Ma szereg podstawowych zasad:
- jeśli się nie spieszysz, na wszystko zdążysz;
- zawsze zrób sobie przerwę przed ważną sprawą;
- podczas pracy jak najrzadziej patrz na zegar, aw weekendy - zapomnij o zegarze;
- nie martw się o nic;
- jedz tylko lokalne jedzenie;
- czytaj, mów powoli, rozważając każdy szczegół i każdą myśl;
- nie spiesz się podczas wykonywania jakiejkolwiek pracy;
- praca powinna być zawsze przyjemna i inspirująca, a nie wyczerpująca;
- naucz się cieszyć procesem, a nie rezultatem;
- powiedz „nie” niczemu, co sprawia, że trzymasz się szybkiego życia;
- komunikować się z ludźmi w prawdziwym życiu, a nie przez telefon czy komputer;
- zachowaj spokój w każdej sytuacji.
Stowarzyszenie Slow Food obejmuje ponad sto pięćdziesiąt krajów świata. Dziś organizacja doradza krajom europejskim w zakresie polityki przemysłowej, rolnictwa, rolnictwa i rybołówstwa.
Dodatkowe wskazówki
Po utworzeniu Stowarzyszenia Slow Food, a następnie Stowarzyszenia Slow Life, zaczęły powstawać inne.
Powolny skok. Organizacja ta obejmuje czternaście krajów. Główną ideą Slow Tourism jest to, aby podróżnicy przebywali w każdym mieście na bardzo długo i bardzo dokładnie studiowali historię, tradycje i lokalną kuchnię. Turyści nie spieszą się i nie są ograniczeni czasowo.
Powolna edukacja. Zwolennicy tej idei trzymają się zasad określonych w książce K. Honore. Autorka pisze, że dzieci, którym nie poganiano w wykonywaniu zadań, nie były karane i motywowane zachętą, odnosiły większe sukcesy w życiu niż dzieci uczone według standardowego schematu stosowanego we współczesnych szkołach.
Honoré zwraca też uwagę na to, że większość współczesnych dzieci przestała samodzielnie poznawać świat, interesować się czymś nowym. Służą do szybkiego uzyskiwania gotowych informacji od nauczycieli i rodziców. Jeśli ilość informacji, z którymi styka się dziecko, nie przyswaja mu się, oznacza się go „zapóźnionym” nie tylko w szkole, ale także w rozwoju, co w naturalny sposób wpływa na jego późniejsze życie.
Powolne pieniądze. Organizacja ta skupia małe firmy inwestycyjne, które chcą inwestować w rozwój lokalnego rzemiosła i produkcję produktów ekologicznych.
Powolny biznes. Stowarzyszenie to zrzesza producentów usług i towarów, których produkcja trwa długo i wymaga ostrożnego, niespiesznego podejścia do biznesu.
