Możesz być całkowicie sam, nawet jeśli jesteś w tłumie ludzi lub w otoczeniu rodziny i przyjaciół. Ale samotność może być różnie postrzegana przez różnych ludzi. Jednych ogranicza, wpędza w smutek, powoduje dyskomfort, a innych zatrzymuje w szaleńczym rytmie wielkiego miasta i pozwala realizować się jako całość, pamiętać o swojej teraźniejszości, celach, marzeniach i pragnieniach.
Instrukcje
Krok 1
Wielu wspaniałych ludzi – pisarzy, artystów, naukowców – ceniło samotność jako najważniejszy zasób ich procesu twórczego i rozwoju. Akceptacja własnej samotności powoduje, że człowiek przestaje być bierny, zmusza go do zdecydowania, do wzięcia na siebie odpowiedzialności za swoje życie i pojawia się wolność twórcza. Często samotność rodzi się z chęci rozwoju i zmiany siebie na lepsze.
Krok 2
W procesie samotności dochodzi do zrozumienia ich zależności, zwłaszcza podporządkowania się krewnym i przyjaciołom. Ważne jest, aby nauczyć się komunikować ze sobą, słyszeć i słuchać swojego wewnętrznego głosu. Nieumiejętność i niechęć do słuchania siebie, znudzenie komunikowaniem się z samym sobą często wskazują na utratę indywidualności. A jeśli znudzę się sobą i jestem dla siebie niechcianym rozmówcą, to czy będzie to interesujące dla innych ze mną?
Krok 3
Ten, kto nauczy się odczuwać samotność jako dar losu, przyjaciół i partnera, wybierze nie dlatego, że sam jest znudzony, samotny i zły, ale dlatego, że naprawdę pokocha swojego wybrańca tak, aby chciał go wpuścić do swojego wewnętrznego świata. W końcu jak często, wybierając parę dla siebie, byle nie być sam, mylimy się. A ucząc się samotności ze swoimi myślami i uczuciami, jesteśmy przygotowani na bycie z kimś całkowicie blisko. A wtedy rozkosz intymności, a nie lęk przed samotnością, trzyma nas blisko.
Krok 4
Ważne jest, aby czuć samotność nie jako karę, ale jako wolność osobistą i szczerze cieszyć się swoją niezależnością. Żyj pełnią życia, ciesz się każdą chwilą, dostrzegaj przed sobą nowe możliwości, staraj się poznać siebie i otaczający Cię świat.
