Zespół megalopolis występuje prawie u każdej osoby mieszkającej w dużym mieście. W jednych jest bardziej wyraźny, w innych mniej, ale powiedzieć, że w ogóle nie istnieje, to przede wszystkim oszukać samego siebie. Eksperci twierdzą, że życie w tego samego typu „pudełkach”, które są najbardziej skoncentrowane w miejscach do spania, jest bardzo niebezpieczne dla zdrowia psychicznego człowieka.
Statystyki pokazują, że ponad 90% mieszkańców dużych miast żyje w nich zaledwie przez dwa lub trzy pokolenia. Ich przodkowie żyli w zupełnie innych warunkach, najczęściej mieszkali na ziemi i prowadzili własne gospodarstwo domowe. Sposób życia takich ludzi był radykalnie odmienny od tego, jaki istnieje obecnie wśród ich potomków. Ludzie wstawali wcześnie, spędzali dużo czasu na świeżym powietrzu i byli w ciągłym ruchu.
Kiedy na wieś pojawiła się elektryczność, wszystko się zmieniło. Jeśli wcześniej nie można było pracować w nocy, to przy świetle żarówki stało się to nawykowe i naturalne. Stopniowo produkcja i przemysł rosły w siłę, miasta zaczęły się rozrastać, a człowiek powoli zamieniał się w jednostkę społeczną. Przeprowadzka do dużego miasta oznaczała całkowitą zmianę w życiu. Pojawiła się agresja, depresja, ciągłe zmęczenie i poczucie samotności.
Dlaczego rozwija się zespół megalopolis?
Eksperci twierdzą, że syndrom chronicznego zmęczenia w kontekście syndromu metropolitalnego wynika z ogromnej ilości informacji wizualnych, które mogą wywoływać nie tylko pozytywne, ale i negatywne emocje. Wiele reklam, napisów, znaków, znaków stale przyciąga uwagę osoby, nie dając mu żadnej możliwości oderwania się od tego i relaksu. Budynki tego samego typu również nie dodają radości i naruszają harmonię natury. Wszystko to ma negatywny wpływ na psychikę.
Jeszcze większy nacisk na psychikę wywołują ciągłe dźwięki. Cisza pojawia się tylko na bardzo krótki czas i tylko w środku nocy. Ale nie zawsze tak się dzieje, jeśli pod oknami stale uruchamia się alarm samochodowy lub idzie wesoła firma. Telewizja, muzyka, radio, komputer, telefon – wszystkie te urządzenia emitują ciągłe dźwięki, ale nawet to nie jest najgorsze.
W telewizji emitowane są programy, w których strumień informacji dosłownie wylewa się na człowieka, któremu towarzyszą nie zawsze przyjemne dźwięki. To samo dotyczy audycji radiowych, słuchania muzyki, ciągłych rozmów telefonicznych. Aby wytrzymać ten strumień dźwięków, człowiek musi mieć super stabilną psychikę i tylko nieliczni mogą się tym pochwalić. Przy emocjonalnej reakcji na wszystko, co człowiek słyszy na co dzień, nie dziwi fakt, że coraz więcej osób zaczyna cierpieć na zaburzenia psychiczne.
Ludzie mieszkający w dużych miastach mają ograniczoną przestrzeń osobistą. Statystyki pokazują, że człowiek potrzebuje co najmniej czterokrotnie więcej tej przestrzeni do normalnego życia i zdrowia. Naruszenie granic osobistych wywołuje irytację, która stopniowo zaczyna się kumulować i prędzej czy później ujawnia się w postaci agresji. Zdrową psychikę będą mieli tylko ci ludzie, których stać na dłuższe przebywanie w ciszy i samotności, w przestrzeni, w której nikt nie będzie naruszał swoich osobistych granic.
W megamiastach ludzie mogą być otoczeni przez ogromną liczbę ludzi, a jednocześnie są bardzo samotni. Do tej pory zwykłe „spotkania” w kuchni ze szczerymi rozmowami praktycznie zniknęły. W tym celu współcześni ludzie po prostu nie mają ani siły, ani czasu.
Ponadto społeczeństwo z powodzeniem narzuca ludziom stereotypy zachowań, do których należy dążyć. Aby odnieść sukces, być bogatym, sławnym, znaczącym, mieć czas na zrobienie kariery, ślub i wiele więcej, dostosowanych do określonych standardów. Człowiek zaczyna wydawać całą swoją siłę i energię na to, czego inni od niego chcą, ao tym, czego on sam chce, wkrótce całkowicie zapomina.
Być może warto zastanowić się, dlaczego tak wiele osób zaczyna stopniowo wracać na wieś. Być może już w pełni doświadczyli syndromu metropolii i postanowili zmienić swoje życie.
