W nowoczesnym społeczeństwie wiele osób pracuje w biurach i firmach jako menedżerowie. Osoby w tym zawodzie muszą wykonywać dużą liczbę zadań, wchodzić w interakcje z pracownikami i sporządzać długoterminowe plany.. A czasami naprawdę ciężko pracują, aby coś zrobić. Ostatnio pojawiła się nowa choroba zwana zespołem menedżera.
Jeszcze pod koniec lat 80. amerykańscy badacze zwrócili uwagę na fakt, że menedżerowie częściej niż inni doświadczają stresu i wypalenia. Wszystko to ostatecznie prowadzi do poważnych problemów ze zdrowiem psychicznym i fizycznym. Choroba zawodowa została nazwana zespołem menedżera. Ale jest to typowe nie tylko dla osób pracujących w biurze.
Według statystyk zagrożone są również osoby, których praca wiąże się z ciągłym kontaktem z ludźmi i stresem emocjonalnym. Są to wszyscy lekarze, pracownicy socjalni, sprzedawcy, prawnicy, nauczyciele.
Osoby w tych zawodach stopniowo tracą motywację, często doświadczają negatywnych emocji i mogą stopniowo pogarszać relacje nie tylko z kolegami, ale także z bliskimi. Zmęczenie, poczucie samotności i utrata poczucia własnej wartości są bardzo powszechne.
Przyczyny rozwoju zespołu menedżera
Pracoholizm i niemożność normalnego przestrzegania harmonogramu pracy i odpoczynku. Nieregularne godziny pracy, krótkie urlopy, praca w weekendy lub przez całą dobę, fast food i ciągłe przekąski, brak możliwości wyjścia z miejsca pracy nawet do toalety. Wszystko to stopniowo prowadzi do tego, że psychika zaczyna się załamywać, ponieważ ciało jest stale pod wpływem stresu i właściwie nigdy nie może się w pełni zrelaksować.
Istnieją badania, na podstawie których stwierdzono, że jeśli wakacje trwają krócej niż miesiąc, ciało nie może w pełni się zrelaksować i zregenerować. Dopiero pod koniec drugiego tygodnia wakacji napięcie zaczyna stopniowo ustępować, a powrót do zdrowia zaczyna się dopiero od trzeciego tygodnia. Niewiele osób, zwłaszcza pracujących w urzędach, może pochwalić się pełnym odpoczynkiem przez cały miesiąc przynajmniej raz w roku.
Innym powodem może być to, że pracownicy, aby uzyskać podwyżkę lub nowe stanowisko, starają się pracować jak najwięcej i wyróżniać się na tle innych. Dzięki temu wielokrotnie wzmacniana jest kontrola nad własnymi działaniami, a koncentracja uwagi przekracza dopuszczalne normy. Jednocześnie człowiek zapomina o sprawach osobistych, rodzinie, wypoczynku i rozrywce. Wszystkie jego myśli mają na celu jedynie uzyskanie premii lub awansu.
Nadmierne wymagania stawiane przez kierownictwo swoim pracownikom również mogą negatywnie wpłynąć na psychikę i wywołać syndrom menedżera.. Jeśli pracownicy nieustannie boją się kary, czekają na karę grzywny, pozbawienie premii, a wszelkie ich wysiłki pozostają niezauważone lub bezcenne, to stopniowo, zamiast robić coś lepszego, zaczynają robić to gorzej, tracąc zainteresowanie jakąkolwiek pracą.
Przy codziennym wykonywaniu tych samych czynności i tych samych obowiązków, zainteresowanie pracą człowieka stopniowo zanika. Będzie działał „automatycznie” i nikt nie będzie czekał na żadne inicjatywy z jego strony.
Stała komunikacja z nieznajomymi lub nieznanymi ludźmi. Jeśli praca wiąże się z dużym przepływem ludzi, a osoba ta musi być uprzejma i uprzejma, w pewnym momencie może dojść do załamania. W końcu człowiek nie jest maszyną, ma własne emocje, których czasem nie da się ukryć, a nastrój może nie być różany na co dzień. Ale trzeba być cały czas w „masce”, z uśmiechem na twarzy, co stwarza nieustanne wewnętrzne napięcie. W przeciwnym razie pracownik może zostać ukarany grzywną lub nawet zwolniony z pracy.
Zespół menedżera może prowadzić nie tylko do zaburzeń psychicznych, ale także do wywoływania chorób takich jak cukrzyca, nieżyt żołądka, wrzody, nadciśnienie i wiele innych.
Kluczowe objawy zespołu menedżera
- Zmęczenie, które nie ustępuje. Osoba nawet rano czuje się już zmęczona.
- Zły sen lub bezsenność. Trudności z zasypianiem i budzeniem się, koszmary senne.
- Ciągłe bóle głowy, niestrawność.
- Utrata wrażeń smakowych lub ich zmiana, utrata wzroku, upośledzenie słuchu.
- Agresja lub apatia. Uzależnienie od alkoholu lub narkotyków.
- Całkowita niechęć do pracy, brak odpowiedzialności za swoje czyny. Poczucie, że wykonywana praca nie jest nikomu potrzebna i nie daje satysfakcji.
Jak traktować
Leczenie powinno być kompleksowe, prawie niemożliwe jest obejście się bez pomocy specjalisty.
Potrzebna jest terapia lekowa, psychoterapia i różne praktyki przywracające zdrowie emocjonalne i fizyczne. Oprócz prawidłowego odżywiania, przestrzegania codziennej diety, dobrego wypoczynku i snu.
Sposobów na rozwiązanie problemu jest wiele, ale zawsze ważne jest indywidualne podejście do osoby.
