Energiczna działalność człowieka ma na celu przekształcenie otaczającego go świata. Zawiera twórczą zasadę, która może przybierać twórcze, destrukcyjne lub neutralne formy.
Teoria działania została opracowana w latach 20. i 30. XX wieku przez sowieckich psychologów Aleksieja Nikołajewicza Leontjewa i Siergieja Leonidowicza Rubinsteina na podstawie kulturowo-historycznej szkoły Lwa Semenowicza Wygotskiego. Naukowiec widział potrzebę fundamentalnego rozróżnienia między niższymi i wyższymi funkcjami psychicznymi, biologicznymi i społecznymi, „naturą” i „kulturą”.
Poprzez działania człowiek chce osiągnąć świadomie widoczny cel, zrealizować swoje potrzeby i zainteresowania, spełnić przypisaną mu przez społeczeństwo rolę. Oznacza to, że transformacja rzeczywistości jest determinowana przez środowisko zewnętrzne i wewnętrzny świat osoby. Do aktywności człowiek potrzebuje motywacji. Charakteryzując aktywność podmiotu rozważa się jego strukturę, treść, metody i metody oraz ustala wynik końcowy. Aktywność w psychologii należy odróżnić od zachowań impulsywnych wywołanych emocjami i niezwiązanych z postrzeganymi celami.
Psychologowie wyróżniają trzy główne rodzaje aktywności: pracę, naukę i zabawę. Formacja jednostki jako podmiotu działania zaczyna się w grze: jest to najwcześniejsza forma aktywności, jaką dysponuje człowiek. W procesie ukierunkowanej pracy powstaje społecznie ważny produkt: plon, przedmiot gospodarstwa domowego, dzieło sztuki, wynalazek, odkrycie naukowe. Nauczanie bezpośrednio przygotowuje osobę do pracy, rozwija ją. Jeśli motywem gry jest pragnienie przyjemności, to nauka i praca są poczuciem obowiązku i odpowiedzialności.
Tak więc poprzez działanie osoba materialnie ucieleśnia swój potencjał. W przeciwieństwie do bytu czysto zwierzęcego, działalność człowieka jest produktywna, a nie tylko konsumencka. Ponadto aktywność zwierząt wynika wyłącznie z mechanizmów biologicznych, a człowieka ze sztucznych potrzeb, wyższych, generowanych przez wpływ pola kulturowego i historycznego.
