Mówią, że każda osoba ma własne lęki. To wyrażenie odnosi się szczególnie do dzieci. Lęki są rozumiane jako rodzaj negatywnych emocji o charakterze ochronnym i adaptacyjnym.
Lęki psychologiczne u małych dzieci wynikają z braku świadomości świata zewnętrznego. Z reguły są wzywani widząc nieznane przedmioty i otoczenie, obcych itp. Takie obawy szybko mijają i nie wpływają na zachowanie dziecka w przyszłości.
Patologiczne lęki dzieci mają wyraźny i uporczywy charakter, nie zawsze można je logicznie wytłumaczyć. Zaburzają zachowanie dzieci, zakłócają komunikację i adekwatną ocenę otaczającej rzeczywistości. Dzieci z nerwicami, które cierpiały na wrodzone i nabyte choroby mózgu, urazy porodowe ośrodkowego układu nerwowego, asfiksję i epilepsję, mają zwiększoną skłonność do takich lęków.
Najczęściej dzieci rozwijają obsesyjne lęki (fobie). Na przykład strach przed ciemnością, burzami, samotnością, ciasnymi przestrzeniami, wysokościami itp. W wieku szkolnym może wystąpić lęk przed szkołą, lęk przed śmiercią, uduszenie. Z urojeniowymi lękami dzieci boją się zwykłych przedmiotów lub czynności (na przykład mycia w łazience).
Lękom często towarzyszą zmiany w zachowaniu - nadmierne podejrzenia, można je łączyć z bezsennością i innymi zaburzeniami snu, halucynacjami. Lęki nocne pojawiają się we śnie i towarzyszy im płacz, podniecenie motoryczne. W tym okresie nie zawsze można obudzić dzieci. Takie stany trwają 5-20 minut, po czym dziecko się uspokaja. Rano tego nie pamięta. Takie sny mogą być sprowokowane przepracowaniem, dzień wcześniej przeżytym strachem (na przykład oglądaniem strasznego filmu).
Leczenie lęków polega przede wszystkim na wyeliminowaniu ich przyczyny. Często dobrze reagują na psychoterapię.
