Mama i Tata chcą być dumni ze swojego dziecka – to naturalne i zrozumiałe. Ale czasami za godny powód do dumy uważają tylko to, że ich dziecko radzi sobie w czymś dobrze: wcześniej zaczął chodzić, w wieku 4 lat biegle czytał, zdobył medal na szkolnej olimpiadzie, wygrał zawody sportowe. A jeśli tak się nie stanie, a porównanie z sukcesami innych dzieci wcale nie wskazuje, że Twoje dziecko jest najlepsze? Niedaleko stąd do niezadowolenia z własnego dziecka i uznania własnej niekompetencji pedagogicznej. Nadszedł czas, aby zaprzestać tej praktyki porównywania, aby uniknąć przyszłych problemów.
Instrukcje
Krok 1
Oczywiście każdy rodzic kocha swoje dziecko. Ale aby dziecko rosło i rozwijało się harmonijnie, oprócz miłości konieczna jest również adopcja dziecka przez rodziców. Pomyśl, bo go kochasz nie dlatego, że może coś zrobić, za jego urodę, wybitne talenty lub dlatego, że pomaga w pracach domowych. Po prostu jest twoim synem lub twoją córką i jest ci drogi tak jak jest. Ma swoje własne cechy, jest wyjątkowy i nie ma drugiego takiego dziecka. Nie zgodziłbyś się na zastąpienie go innym? Zaakceptuj swoje dziecko ze wszystkimi jego cechami, zaletami i wadami, szczerze raduj się nim.
Krok 2
Postaraj się zrozumieć i docenić, jakie jest Twoje dziecko. Obserwuj go, jego zachowanie, jak kształtuje się jego charakter. Uwzględniaj specyfikę temperamentu, bądź wrażliwy na jego pragnienia, zainteresowania i aspiracje na każdym etapie rozwoju. To, co na przykład jest naturalne dla sangwinika, będzie niezwykłe dla melancholika. Indywidualne cechy Twojego dziecka są punktem wyjścia do jego rozwoju.
Krok 3
Porównaj dziecko tylko ze sobą i bądź dumny z jego sukcesu. Pamiętaj, że jeszcze wczoraj był chwiejny na nogach, a dziś już biega, skacząc; niedawno dopiero zapoznał się z listami, a teraz sam czyta książki! Nie zapomnij o głośnym świętowaniu każdego sukcesu swojego potomstwa: daj mu znać, że rodzice widzą jego osiągnięcia i są z nich zadowoleni – w ten sposób pomożesz ukształtować odpowiednią samoocenę rozwijającej się osoby.
Krok 4
Staraj się nie brać poważnie komentarzy znajomych, przyjaciół i innych osób, być może zupełnie obcych, na temat sukcesu i umiejętności Twojego dziecka. Ostatecznie ich ocena nie może być obiektywna: w końcu nie znają Twojego dziecka tak dobrze jak Ty. Jedynym wyjątkiem od tej reguły będą porady specjalistów (psychologów, lekarzy, nauczycieli). Bardzo ważne jest ich bardzo uważne słuchanie, aby pomóc dziecku przezwyciężyć trudności, które są naturalne w życiu każdego człowieka. Nawiasem mówiąc, opinia profesjonalistów najprawdopodobniej nie będzie miała negatywnego wydźwięku, ponieważ ich zadaniem jest, wraz z rodzicami, obiektywna ocena istniejącego problemu i znalezienie sposobów jego rozwiązania.
Krok 5
Postaraj się pozbyć strachu „co ludzie powiedzą”. W końcu tylko Ty jesteś odpowiedzialny za swoje dziecko, za jego zdrowie, rozwój i dobre samopoczucie. A ci, którzy są skłonni dyskutować o działaniach innych ludzi, raczej nie będą w stanie udzielić realnej pomocy w sprawach wychowania i rozwoju, a nawet udzielić dobrych rad. Czy warto więc martwić się o to, jak docenią mocne i słabe strony Twojego dziecka oraz Twoje metody wychowawcze?
