Wszyscy kiedyś wstydziliśmy się naszych działań lub działań. Społeczeństwo i moralność kwalifikuje twoje działania i działania na różne sposoby. Zobaczmy, czym jest wino.
Oczywiście nie ma ani jednego systemu religijnego, który nie zawierałby pojęcia „grzechu”: nawet najbardziej prymitywne, prymitywne wierzenia wyróżniają się licznymi zakazami, „tabu”, których nie można racjonalnie wyjaśnić. Naruszone zostaje tabu, popełniany jest grzech - a człowiek staje się wyrzutkiem, dopóki nie przyzna się do zła i nie zostaną na nim wykonane oczyszczające czynności rytualne.
Rzeczywiście, być może nie ma normalnej osoby, która bez wstydu mogłaby mówić o którymkolwiek ze swoich działań; okazuje się, że każda osoba w takim czy innym stopniu ma poczucie winy. Tutaj widać, że człowiek odczuwa wstyd właśnie wtedy, gdy inni dowiadują się o jego niestosownym zachowaniu; wina jest głębszym, osobistym doświadczeniem.
Pojęcie poczucia winy w codziennej świadomości ma z reguły konotację negatywną: jest to złe, autodestrukcyjne uczucie, którego trzeba się pozbyć. Ale czy tak jest? W końcu wina powstaje w związku z takim działaniem osoby, które on sam uważa za złe, nieodpowiadające jego własnemu systemowi wartości. Co powstrzyma człowieka przed skrzywdzeniem drugiego, przemocą, kradzieżą, jeśli nie niebezpieczeństwo poczucia winy po tym? Nie wstyd za to, co zostało zrobione (może nikt się o tym nie dowie), nie lęk przed karą (statystyki mówią, że zaostrzanie kar nie obniża poziomu przestępczości), ale osobista odpowiedzialność za siebie, egzekucję i rolę kata odgrywa poczucie winy, - jest to powstrzymująca zasada, która reguluje ludzkie zachowanie w stosunku do innych.
