Niewiele osób o tym myśli, ale każdy ma swoją osobistą przestrzeń. Zwierzę ma swoje, ale człowiek ma swoje i każdy ma je inaczej. Ludzie mają swoje rzeczy i zainteresowania, wiele zwierząt postrzega przestrzeń powietrzną wokół siebie jako przestrzeń osobistą. Wiele osób myli przestrzeń osobistą z kategorią życia osobistego, ale tak nie jest.
Terytorium osobiste, zarówno u ludzi, jak iu zwierząt, powiększa się lub kurczy w zależności od okoliczności. U zwierząt obszar o promieniu 50 kilometrów lub nawet więcej można uznać za przestrzeń osobistą. U ludzi przestrzeń osobista zależy od tego, gdzie żyją, ale dla tych samych zwierząt pojęcie przestrzeni osobistej zależy od ich siedliska, które żyją w ogrodach zoologicznych jako cała grupa, uważają tylko kilka metrów wokół siebie za przestrzeń osobistą, co tłumaczy się dużym zatłoczeniem. Oznacza to, że u ludzi przestrzeń osobista jest w pewnym stopniu determinowana przez narodowość, u zwierząt - ze strefy ich zamieszkania.
Potrzeba osobistej przestrzeni jest potrzebna każdemu, podobnie jak potrzeba komunikacji, uwagi i miłości. Ktoś ma wąską potrzebę, ktoś szerszy. Japończycy są przyzwyczajeni do tłoku, inni są bardziej przyzwyczajeni do przestronności. W więzieniach ludzie mają większe potrzeby przestrzenne niż większość z nas. Ponieważ muszą, podobnie jak zwierzęta, stale chronić własną przestrzeń. Warto zauważyć, że przestrzeń osobista, podobnie jak odległość komunikacyjna, bezpośrednio zależy od osobistego niepokoju danej osoby. Odosobnienie, podczas którego nikt nie wdziera się na osobiste terytorium więźnia, działa uspokajająco.
W ten sposób staje się jasne, że przestrzeń osobista jest niezbędna zarówno ludziom, jak i zwierzętom, aby zachować swoją indywidualność. Oczywiście konieczne jest pokonanie bariery osobistej przestrzeni, ale lepiej robić to stopniowo, nieszkodliwie, pozytywnie. Aby nie powodowało to stresu u zwierzęcia czy człowieka, a w tym momencie pozostało poczucie bezpieczeństwa.
