Jak często mówimy komuś: dlaczego jesteś jak dziecko!? I w tym zdaniu stawiamy zarzut. Dzieciństwo ma wiele aspektów, ale niektóre z nich nie są warte utraty, gdy dorośniesz. W pewnym sensie możemy uczyć się od dzieci i zdobywać dla siebie bezcenne doświadczenie.
Dorośli w porównaniu z dziećmi wcale nie potrafią się dziwić lub robią to bardzo rzadko. Natomiast dla małego dziecka absolutnie wszystko jest nowe i zaskakujące. Dziecko z radością przyjmuje każde doświadczenie, wchłaniając je jak gąbkę. Dziecko równie radośnie i ciekawie może zmywać naczynia, chodzić na nowy plac zabaw czy bawić się nieznaną zabawką. Szukamy czegoś wyjątkowego jako powodu do radości, zapominając o prostych rzeczach, które cały czas nas otaczają.
Dzieci spontanicznie wyrażają swoje uczucia. Jeśli dziecko jest smutne, jest smutne; jeśli jest fajnie - uśmiecha się. Wydaje się, że wszystko jest proste. Ale gdy się starzejemy, między odczuwaniem a wyrażaniem tego, zaczynamy za dużo myśleć. A jak będzie wyglądać z zewnątrz? Czy są powody do radości? Albo całkowicie blokujemy wyrażanie emocji („teraz to nie czas i miejsce”), albo często wyrażamy coś zupełnie innego niż to, co czujemy. Więc my, próbując zachować twarz, tracimy kontakt z naszym wewnętrznym światem, przestajemy rozumieć siebie. Myślenie i uczucie to zupełnie inne rzeczy. My, podobnie jak dzieci, musimy pozwolić sobie na doświadczanie wszelkich emocji. I zastanowić się, jak odpowiednio wyrazić je w swoim zachowaniu. Ale żeby się uśmiechnąć z dobrego nastroju, w końcu nie trzeba się zastanawiać.
To tylko dwa aspekty, w których możemy uczyć się od dzieci. Patrząc na swoje dziecko, prawdopodobnie możesz zobaczyć coś innego. Ale nawet biorąc za przykład te dwie rzeczy, można powiedzieć, że „bycie jak dziecko” czasami nie jest takie złe. Nie zawsze warto wychowywać i wychowywać dzieci, można się od nich uczyć.
