Przestrzeń osobista to nie tylko termin. Każda osoba potrzebuje samotności, gdzie czuje się poza cudzymi manipulacjami, w całkowitym bezpieczeństwie, czuje się panem swojego czasu, myśli, czuje całkowitą wolność. Jak zorganizować swoje życie, aby czuć komfort psychiczny i chronić swoją przestrzeń osobistą przed niepożądanymi wtargnięciami?
Przestrzeń osobista otacza każdą osobę. Widać to gołym okiem na przykładzie tego, jak daleko pozwalamy się zbliżyć różnym ludziom. Staramy się trzymać obcych z daleka - w odległości półtora metra. Jeśli obca lub nieznana osoba przekroczy wyimaginowaną linię - jest to wtargnięcie, przyjemne lub nieprzyjemne - to drugie pytanie. W promieniu półtora metra mogą znajdować się tylko „przyjaciele”. Ale ukochana osoba zmniejsza tę odległość do zera - i jest to oznaka zaufania z naszej strony. W rzeczywistości „przestrzeń osobista” ma kilka wymiarów: materialny, duchowy lub psychologiczny i bardzo intymny. To tutaj, sami ze sobą, możemy uporządkować myśli, poczuć inspirację, zajrzeć w głąb duszy, przemyśleć plany na przyszłość, porozmawiać z własnym sumieniem, uzdrowić traumę psychiczną, wyciszyć się i poczuć harmonię i ciszę w my sami.
Materialne granice przestrzeni osobistej
Każda osoba ma potrzebę własnych rzeczy, we własnej przestrzeni, gdzie czuje się „swobodnie”, we względnym bezpieczeństwie. Im szersze granice materialnej przestrzeni osobistej, tym bardziej czujemy się chronieni przed światem zewnętrznym. Zauważmy, jak czujemy się na przykład w cudzej kuchni. Zmęczenie stresem pojawia się bardzo szybko. Ale sami - możemy być godzinami. Przestrzeń osobista zaczyna się od własnego ręcznika, którego nikt poza Tobą nie dotyka, osobistego wiecznego pióra, biurka, komputera osobistego, własnego pokoju, w którym możesz zamknąć drzwi i poczuć się niezależnym, być sam ze sobą. Gdzie kończą się materialne granice przestrzeni osobistej? Najprawdopodobniej tam, gdzie istnieje „wspólny” obszar, w którym przecinasz się z tymi, którzy mieszkają w pobliżu. Osoba, która ma wszystko w porządku w swojej osobistej przestrzeni, rzadko wkracza na czyjeś osobiste terytorium. Są jednak osoby, które łatwo wdzierają się, a czasem podporządkowują sobie osobistą przestrzeń innej osoby, nawet jeśli jest ona najeżona konfliktami.
Psychologiczna przestrzeń osobista
Jeśli wszystko jest mniej lub bardziej oczywiste w granicach przestrzeni materialnej, to psychologiczna przestrzeń osobista jest pojęciem subtelnym i złożonym. Można to nazwać światem wewnętrznym, który zawiera bardzo osobiste emocje, wspomnienia, przywiązania, miłość, przyjaźń, osobiste wartości ludzkie. Wydawałoby się, że ten eteryczny obszar jest trudny do spenetrowania. Ale w rzeczywistości okazuje się, że robienie tego jest łatwiejsze niż kiedykolwiek. Nieodpowiednie pytania „Czy chciałbyś mieć dziecko?”, „Czy sypiasz z…” i inne osobiste pytania już oznaczają, że Twoja osobista przestrzeń jest atakowana. Jest to szczególnie bolesne, gdy bliscy ludzie wkraczają do wewnętrznego świata. Czujna matka znajduje pamiętnik córki i publicznie omawia sporządzone notatki. Bliska osoba próbuje kontrolować twoje myśli, codzienną rutynę, osobistą korespondencję. Zazdrosna żona grzebie w telefonie komórkowym lub szuka „śladów zbrodni” na Twoim komputerze. Domowy tyran (mąż, ojciec, brat) krytykuje twój wygląd i zabrania noszenia zbyt seksownej, jego zdaniem, sukienki oraz używania makijażu. Najlepszym przyjacielem jest wydobywanie szczegółów Twojego życia intymnego. Stała kontrola może sprawić, że osoba będzie niespokojna, nieszczęśliwa! W takich przypadkach osoba staje się izolowana, staje się skryta. I nie zawsze z powodu czegoś do winy. Po prostu ciężko jest żyć, gdy ktoś nieustannie zagląda ci przez ramię w intymny świat, bezceremonialnie wpełza w twoją duszę.
Jak się zachowywać, aby zachować suwerenność osobistą?
Bądź odważny i cierpliwy, wytłumacz swoim bliskim taktownie i delikatnie, że nieprzyjemnie jest dla Ciebie, gdy wchodzą do Twojego pokoju bez pukania, grzebią w Twoich rzeczach, używają ręcznika czy analizują zawartość torby, komputera, telefonu komórkowego, szafa. Spróbuj przekonać bliskich wkraczających w twoją psychologiczną przestrzeń, że taka droga doprowadzi do pogorszenia relacji. Narysuj ponurą perspektywę - jak zaczniesz kłamać, wycofywać się, ukrywać, ukrywać, chronić się przed kontaktem, w wyniku czego Twoi denerwujący „kontrolerzy” ryzykują utratę zaufania, szczerego nastawienia i cennej komunikacji, która stanie się sucha i formalna. Działaj odważnie, nie szczędząc słów. Spróbuj na chwilę zostać „artystą słownym”! Każdy, kto próbuje ujarzmić twoją duszę, automatycznie staje się wrogiem, a wrogom nie mówi się prawdy. A jedną z najbardziej nieprzyjemnych kar dla osoby przymusowo uwięzionej jest całkowita kontrola i nadzór nad jego osobistą przestrzenią – ale czy rodzina nie jest więzieniem? Nie bój się brzmieć zbyt żałośnie. Argumenty powinny być precyzyjne i przekonujące, ale rozmowa nie powinna być nerwowa. Mów spokojnie i rozsądnie. Jeśli cię nie rozumieją, włącz „plan B” i zamknij dostęp do swoich rzeczy osobistych i spraw. Konflikty zostaną zapomniane, ale wynik cię zadowoli, odniesiesz małe zwycięstwo i odzyskasz swoje osobiste terytorium.
Z drugiej strony przyjrzyj się sobie krytycznie. Może twoje zachowanie nie jest doskonałe i dajesz powód do nieufności? A może sam często zachowujesz się nietaktem, niedbale w relacjach z innymi ludźmi, rażąco naruszasz granice cudzej przestrzeni? Dbając o własną niezależność nie zapominaj, że przestrzeń osobista to nie tylko Ty.
