Czy perfekcjoniści mają dobre życie? Na pierwszy rzut oka tak. Często są to ludzie odnoszący sukcesy i bogaci. Ich przywiązanie do doskonałości, dbałość o szczegóły i uporządkowany styl życia można podziwiać tylko. Takie osoby stawiają sobie wysoko poprzeczkę i czasami osiągają niesamowite rezultaty. Wśród znanych osób jest wielu perfekcjonistów. Na przykład Steve Jobs jest jednym z założycieli Apple, niemiecki filozof Nietzsche, popowa diva Madonna i wielu innych aktorów, naukowców i sportowców. Ich życie nieustannie wiąże się z wyznaczaniem wysokich celów i ich realizacją. Ich działalność jest pod ścisłą kontrolą publiczną.
Widzimy jednak tylko zewnętrzny składnik sukcesu tych ludzi. A co jest po drugiej stronie, czego nie widzimy? Niestety rzeczywistość jest taka, że często są sami ze sobą nieszczęśliwi, samotni, cierpią na depresję, bezsenność i permanentnie doświadczają uczucia niepokoju.
Czy perfekcjonizm jest cechą charakteru, czy jest zaburzeniem psychicznym? Może tak i tak. Niektórzy badacze dzielą to na:
- zdrowy (pozytywny) - gdy człowiek stawia sobie ambitne, ale osiągalne cele, potrafi je odpowiednio realizować. Nie posuwa się do skrajności, do nadmiernej, destrukcyjnej samokrytyki. A co najważniejsze odczuwa satysfakcję z owoców wykonanej pracy.
- destrukcyjny (negatywny) - gdy osoba podnosi poprzeczkę tak, że jej osiągnięcie staje się niemożliwe. W związku z tym każdy wynik jest postrzegany jako nie idealny i osoba doświadcza głębokiego rozczarowania, a następnie czeka na niego nerwica i depresja.
Granica między zdrowym a bolesnym dążeniem do perfekcji jest bardzo delikatna i każdy impuls psychologiczny może ją zniszczyć. Aby zrozumieć naturę tego zjawiska, musisz zrozumieć jego pochodzenie. Uważa się, że przyczyną może być predyspozycja genetyczna. Jednak naukowcy jeszcze tego nie udowodnili. Niemniej jednak, nawet jeśli założymy, że niektórzy ludzie mają skłonność do perfekcjonizmu od urodzenia, psychologowie ustalili, jakie czynniki społeczne wpływają na jego rozwój.
Dorosły perfekcjonizm zaczyna się oczywiście w dzieciństwie. Mianowicie - w rodzinie, w tym, jak rozwija się relacja między rodzicami a dziećmi.
Jeśli rodzice:
1. Ustaw zbyt surowe zasady, których należy przestrzegać. Jasno określ granice „właściwego” i „niewłaściwego” zachowania.
2. Stawiaj dziecku wygórowane wymagania, których nie jest w stanie spełnić.
3. Oczekuj więcej i krytykuj za niespełnienie ich oczekiwań. Nie akceptują, a nawet odrzucają dziecko z powodu błędów.
4. Okazuj miłość tylko dla osiągnięcia i doskonałego spełnienia czegoś.
5. Porównanie z innymi dziećmi nie sprzyja ich własnym.
6. Są ściśle kontrolowane.
Że takie dziecko stale potrzebuje aprobaty innych. Staje się boleśnie samokrytyczny, a każdy błąd prowadzi do silnych uczuć. Wszystkie te cechy nosi ze sobą w dorosłość, nie zawsze nawet zdając sobie sprawę, że nie pozwalają mu czuć się szczęśliwą i samowystarczalną osobą.
