Atak paniki jest dość powszechnym zjawiskiem, którego głównym objawem jest nagły atak silnego niepokoju i podniecenia. Ale dlaczego takie ataki w ogóle występują?
Najczęstsze przyczyny ataku paniki
Bardzo często osoba, która przeszła atak paniki, ma podwyższone tętno, dreszcze, pocenie się, uczucie braku powietrza, strach przed możliwą śmiercią. W najcięższych przypadkach człowiek przestaje się panować, może krzyczeć, wzywać pomocy, chociaż nie ma niebezpieczeństwa. Eksperci uważają, że najbardziej podatne na ataki paniki są osoby wysoce podejrzliwe, a także nadmiernie odpowiedzialne, przywiązujące zbyt dużą wagę do opinii innych, bojące się popełnić błąd, wpadające w niezręczną sytuację. Często myślą, że są przegrani, że ludzie wokół nich czekają na swój pierwszy błąd, by się z niego śmiać. W efekcie zwiększone napięcie nerwowe prędzej czy później prowadzi do załamania, które przybiera postać ataku paniki. W takiej samej sytuacji mogą znaleźć się tzw. perfekcjoniści, czyli osoby, które traktują się z większą surowością, są przyzwyczajone do perfekcji w każdym biznesie, a przez to często są podatne na stres, przepracowanie.
Ponadto atak paniki może być rodzajem „pamięci” ciała o ciężkiej traumatycznej sytuacji, w której dana osoba była wcześniej. Mechanizm tego zjawiska nie został jeszcze dostatecznie zbadany.
Eksperci uważają również, że dziedziczna predyspozycja odgrywa dużą rolę w prawdopodobnym rozwoju ataku paniki. Jeśli w rodzinie ktoś wzbudził podejrzliwych, bojaźliwych i histerycznych ludzi, skłonnych interpretować każdą drobiazg niemal jako powszechną tragedię, jest wysoce prawdopodobne, że będzie się zachowywał w ten sam sposób.
Wreszcie zmiany poziomu hormonów, odchylenia od normy w pracy niektórych narządów (serca, gruczołów dokrewnych) odgrywają dużą rolę w rozwoju napadów paniki.
Co zrobić, jeśli inna osoba ma atak paniki
Jeśli ktoś wykazywał wyraźne objawy napadu paniki (silny strach bez obiektywnej przyczyny, czasem na granicy histerii, paniki, skarg na brak powietrza, dreszcze, wzmożone pocenie się i przyspieszone bicie serca), Twoim zadaniem jest pomóc mu się uspokoić. Nie należy mu wyrzucać, a co dopiero śmiać się z niezrozumiałego strachu. Mów do niego spokojnym i wyważonym głosem, najlepiej trzymając się za ręce. Zapewniam, że wszystko będzie dobrze, że nie ma niebezpieczeństwa. Z reguły atak paniki dość szybko znika.
