Infantylizm jest powszechnym zjawiskiem we współczesnym społeczeństwie. Paradoksalnie, im bardziej współczesny świat staje się bardziej wymagający wobec tych, którzy podejmują decyzje, tym wyraźniej widać, jak wiele jest wokół nich infantylnych ludzi, którzy w ogóle uciekają od odpowiedzialności za podejmowanie jakichkolwiek decyzji.
„Dodik, Dodik, wracajcie do domu! - Mamo, czy mogę pobawić się trochę więcej? - Nie. Idź do domu. - Mamo, czy mi zimno? - Nie. Czy chciałbyś zjeść! - ta klasyczna anegdota doskonale oddaje istotę genezy i treści infantylizmu.
Piękne słowo „niemowlę” tłumaczy się jako „dziecko”. Słowo jest piękne, ale życie z dorosłym dzieckiem nigdy nie jest bezchmurne i pełne stresu i rozczarowań. Nie infantylny - bynajmniej. Ze swoim partnerem, który zasmakował wszystkich uroków wspólnego życia.
Infantylna osoba to wieczne dziecko. Z całym pięknym bukietem typowym dla dzieci w wieku od trzech do pięciu lat: egocentryzm, narcyzm, nieodpowiedzialność i histeria. Ale gdyby tylko charakter klasycznych dzieciaków ograniczał się do tego. Niestety charakteryzują się również cechami charakterystycznymi dla nastolatków w okresie dojrzewania: negatywizmem, zaprzeczeniem życia z ciągłą samoafirmacją, lekką pobudliwością i świadomą izolacją.
Niedorosłe dzieci
„Ach, dzieci, dzieci! Tak wielka jest ich wiara w matczyną miłość, że wydawało im się, że mogą sobie pozwolić na brak serca za trochę więcej!” (James Barry. Piotruś Pan)
Piotruś Pan, bohater starej dobrej bajki dziecięcej, klasyczny przedstawiciel niepełnoletniego nastolatka, zresztą odmawiający dorastania, prowokujący swoimi działaniami do nieodpowiedniej reakcji, samolubny, często obojętny, drażliwy, arogancki, ale wymagający wyłącznej uwagi do siebie. Piotruś Pan jest archetypem infantylnej, nowoczesnej osobowości.
Z reguły infantylizm jest konsekwencją nowoczesnego wychowania. W innych epokach historycznych, ze względu na strukturę rodzinną i klanową, dzieci niemal od niemowlęctwa uczono odpowiedzialności zarówno za swoje czyny, jak i za pomyślność rodziny. Współczesny styl życia jest niewątpliwie dobry o tyle, że ułatwia nam codzienność, ale też tym samym zaciera granice odpowiedzialności za przetrwanie, nie stawia od dzieciństwa dylematu podejmowania doniosłych odpowiedzialnych decyzji, na które nie tylko zależy życie całej rodziny.
Kilka lat temu amerykańska antropolog Carolina Izquierdo z Uniwersytetu Kalifornijskiego opublikowała artykuł, w którym poruszyła temat dorastania, porównując wychowanie archaiczne i nowoczesne. W tej pracy opisała dwie sytuacje życiowe: pierwsza – stosunek do wychowania 6-letniego dziecka w peruwiańskim plemieniu Matsigenka mieszkającym w Amazonii, w której Karolina spędziła kilka miesięcy, druga – epizody z życia zwyczajnej amerykańskiej rodziny.
A więc pierwsza sytuacja: pewnego dnia członkowie plemienia wyruszyli na dwudniową „wyprawę” po żywność dla całego plemienia. Mała dziewczynka w wieku 6 lat poprosiła o zabranie ich ze sobą. Choć nie miała jeszcze jasno określonej roli w społeczności plemiennej, stała się pełnoprawnym i pożytecznym członkiem ekspedycji: nosiła maty do spania, łapała, czyściła i gotowała raki dla wszystkich członków ekspedycji, samodzielnie decydując się na to. Była spokojna, opanowana i osobiście niczego nie żądała.
Druga sytuacja z pracy antropologa dotyczy życia zwykłej amerykańskiej rodziny z klasy średniej: 8-letnia dziewczynka, nie znajdując przyrządu przy talerzu płatków, siedziała przez dziesięć minut i czekała, aż być serwowane, podczas gdy 6-letni chłopiec próbował namówić ojca, by rozwiązał sznurowadła na tenisówkach.
Główne cechy infantylizmu
Infantylizm jest wrodzony, ale najczęściej jest nabyty i zależy od wychowania. Dorosła infantylna osoba jest katastrofą przede wszystkim dla swoich bliskich, dla członków jego rodziny, jeśli zdoła ją mieć. Ale nawet w sferze stosunków przemysłowych infantylni ludzie nie mogą być nazwani darem losu.
Osoba infantylna zazwyczaj wykazuje niedojrzałość emocjonalną i wolicjonalną, jest nierzetelna, nieodpowiedzialna i unika podejmowania jakichkolwiek decyzji, chętnie zrzuca odpowiedzialność na innych. Niemowlęta są skupione na sobie i martwią się tylko własnymi kaprysami i celami, chociaż mogą z powodzeniem ukrywać się za pięknymi frazami, a nawet działaniami, ale, niestety, w każdym razie opierają się na trosce tylko o osobistą wygodę, cóż- bycie i zaspokojenie potrzeb. Z reguły prawie zawsze znajdują kogoś, kto rozwiązuje ich problemy, dba o nie i bierze pod swoje skrzydła.
Ale jakże urocze i atrakcyjne są dzieciaki - te wieczne dzieci! Są równie różne, co atrakcyjnie piękne, jak Piotruś Pan i Carlson – archetypy-przedstawiciele infantylnych osobników: ich żywiołem jest wieczne celebrowanie życia, w którym poświęcają uwagę i prezenty.
Coś, ale nie tylko uwielbiają się bawić, ale też umieją jak nikt inny, a jeśli życie zawsze było tylko wakacjami, to nie ma do tego lepszego towarzysza: z infantylną osobą zabawa jest gwarantowana do… Przed podjęciem pierwszej decyzji, czy jest mu zimno, czy chce, jest. A jeśli jesteś gotowy podejmować za niego wszystkie kolejne decyzje - przejdź do wiecznej bajki, w której im dalej, tym straszniejsze.
