Terapia ogrodowa (terapia ogrodowa) to rodzaj profilaktyki i rehabilitacji niepełnosprawności psychicznej i fizycznej z wykorzystaniem roślin.
Terapia ogrodowa to słabo zbadany obszar zarówno psychologii, jak i medycyny. Jednak zidentyfikowano już związek między korzystaniem z działalności ogrodniczej przez osobę a poprawą jej zdrowia psychicznego.
Zajęcia z terapii ogrodowej odbywają się odpowiednio w ogrodach botanicznych, a także w innych miejscach bogatych w ich roślinność. Niedrogie ogrodnictwo pozwala poszerzyć granice, pozbyć się stojących mu na drodze barier. Już sam początek ogrodnictwa oznacza, że dana osoba włączyła się w działania społecznie użyteczne. Może to być pierwszy krok w kierunku jego adaptacji w społeczeństwie.
Wiele różnych rodzajów roślin pomaga stymulować i rozwijać zmysły zmysłów człowieka, ich wrażenia dotykowe. Jest to bardzo ważne dla osób niepełnosprawnych ruchowo, osób niepełnosprawnych. Wszystkie te obrazy wizualne, które otaczają osobę w ogrodzie, mają korzystny wpływ na jej wewnętrzny stan psychiczny.
Umiejętność wyhodowania nowej rośliny daje człowiekowi nadzieję i wiarę w dobro. Pojawia się motywacja do dalszych działań. Zdrowy wzrost kwiatu daje człowiekowi pewność siebie, zwiększa jego samoocenę.
Terapia ogrodowa pomaga również w sferze poznawczej człowieka. Aby zapobiec obumieraniu rośliny, należy nauczyć się o nią dbać. Wraz z nabywaniem nowej wiedzy człowiek rozwija inteligencję, ćwiczy pamięć, uczy się kierować swoją uwagę we właściwym kierunku.
Ogólnie rzecz biorąc, ogrodnictwo redukuje stres do minimum, łagodzi depresję i agresywne zachowania. Przebywanie na świeżym powietrzu jest zawsze korzystne zarówno dla zdrowia fizycznego, jak i psychicznego.
