Nie ma na świecie takiej osoby, która nie chciałaby komunikować się z własnym gatunkiem. I nie ma znaczenia, jaki to będzie związek: między grupą ludzi, czy między parą. Są przyjaźni lub rzeczowi. Każda relacja ma swój własny algorytm.
Aby móc w pełni zrozumieć i wykorzystać umiejętności komunikacyjne, własne i innych ludzi, trzeba zrozumieć ich powstawanie w psychice człowieka począwszy od jego narodzin, a także ocenić zmiany i przyczyny w określonych okolicznościach. Do wzajemnej komunikacji konieczne jest zbadanie, w jaki sposób pewne nawyki i złudzenia, które zostały ustanowione przez tradycję, wymagania społeczeństwa, w którym żyje jednostka, mogą przeszkadzać lub pomagać. Relacje między jednostkami odgrywają ważną rolę w życiu każdego człowieka. Wynika to z połączenia między samą osobą a jej otoczeniem. I nie ma znaczenia, czy dana osoba jest aktywna w sobie, czy jest samotnikiem, ten związek i tak się wydarzy, po prostu nie zadziała ignorowanie ich.
Nie najmniejszą pozycję w relacjach międzyludzkich zajmuje doświadczenie osobiste i społeczne. Na przebieg tych relacji mogą wpływać czynniki polityczne, ekonomiczne i społeczne, a ich inicjatorem staje się sam człowiek lub określona grupa ludzi. Każda jednostka jest niejako partnerem pewnej liczby grup. Mogą to być grupy społeczne i rodzinne.
Interakcja może zachodzić między osobami różnych narodowości, zawodów, płci, wieku. Ale przede wszystkim na relacje między nimi będą miały wpływ relacje, które zostały przyjęte w poprzednich grupach. Relacje między jednostkami muszą stale się rozwijać, nie mieć statycznego wizerunku, oprócz zmieniających się relacji, zmieniają się sami członkowie grupy. Te relacje, które nie przeniosły się na nowy poziom lub nie zmieniły się w jakiś sposób, nie będą miały w przyszłości określonego znaczenia i po prostu się rozpadną.
Istnieją trzy główne składniki w relacjach między jednostkami: behawioralne, poznawcze i emocjonalno-sensoryczne. Trzeci składnik stanowi większość relacji, która może być pozytywna lub negatywna.
Podstawa emocjonalno-sensoryczna pojawia się od wczesnego dzieciństwa i przechodzi przez pewne etapy. Relacja z mamą może być również najważniejsza. Ich czas trwania wynosi około dwóch lat dziecka. W tym czasie określa się, w jaki sposób dziecko będzie odnosić się do otaczającego go świata, a wszystko zależy od komunikacji i zrozumienia z matką.
