Osoba cierpiąca na histeryczne zaburzenie osobowości stara się w każdy możliwy sposób zwrócić na siebie uwagę. Nie ma znaczenia, jak ten cel zostanie osiągnięty: za pomocą jasnych ubrań, wyzywającego zachowania lub czegoś innego.
Jak rozpoznać kogoś z histerycznym zaburzeniem osobowości?
Od wczesnego dzieciństwa tacy ludzie wyróżniają się bogatą wyobraźnią i chęcią naśladowania ludzi z ich otoczenia, a także postaci z kreskówek i filmów. W starszym wieku często biorą udział w różnych przygodach. Ich zachowanie cechuje teatralność i udawanie. Wszystkie, nawet błahe sytuacje traktują zbyt poważnie.
Osoby z histerycznym zaburzeniem osobowości przeceniają swoje znaczenie. Bardzo rzadko biorą pod uwagę opinię innych. W każdej odpowiedniej sytuacji starają się wykazać, wstawić replikę. Nie ma znaczenia, czy będzie na miejscu, czy nie. W sporze tacy ludzie operują bardzo powierzchownymi faktami, starając się wyglądać na bardziej erudytów.
Często rezygnują z zadań wymagających wytrwałości. Przy wyborze zawodu preferują na ogół zawód amatorski. Nowe hobby, któremu taka osoba jeszcze wczoraj uporczywie oddawała się, dziś można odłożyć na „później”.
Taka osoba bardzo szybko się zakochuje, a także szybko się ochładza. W okresie dojrzewania może być wiele romansów. Nie ma skłonności do długotrwałych relacji. Wzniosłe przywiązania często powstają, gdy partnerowi, którego on nie posiada, przypisuje się pozytywne cechy. Jednocześnie jest łatwowierny i łatwo przywiązuje się do ludzi.
Osobą z histerycznym zaburzeniem osobowości kieruje tylko jedna rzecz - chęć zwrócenia na siebie jak największej uwagi. To jest podstawa wszystkich jego działań. Używa jasnych ubrań, prowokacyjnych zachowań, „głębokiej” wiedzy z zakresu nauki i sztuki, by zrobić wrażenie. Całą uwagę takiej osoby poświęca się tylko zewnętrznym przejawom, dlatego w środku jest pusty, często nawet nieszczęśliwy i nieszczęśliwy.
Leczenie histerycznego zaburzenia osobowości
Leczenie kogoś z tym schorzeniem może być trudne. Przede wszystkim psychiatra musi mieć duże doświadczenie i być profesjonalistą w swojej dziedzinie. Prawie wszyscy pacjenci wykazują skłonność do kłamstwa, czasem w patologicznej formie. Mogą kłamać, że terapia grupowa lub indywidualna pokazała im nowe życie i doświadczyli dużych zmian już po kilku sesjach. Psychiatra musi zachować dystans w kontaktach z takimi osobami, aby skutecznie im pomóc.
Jeśli pacjent zorientuje się, że cierpi na tę dolegliwość, znacznie łatwiej go wyleczyć. Nadal pozostaje pewna teatralność w zachowaniu, ale generalnie po sesjach terapeutycznych człowiek zyskuje wewnętrzną harmonię i przestaje gonić uwagę innych.
