Miłość do różnych podróży, zwiedzania pięknych miejsc i zabytków – to wszystko cechuje każdy człowiek żyjący we współczesnym świecie. Czasami jednak chęć podróżowania i odwiedzania nowych, nieznanych miejsc powoli, ale pewnie przeradza się w chorobę, którą w społeczeństwie nazywa się dromomanią.
Dromomania to impulsywna chęć zmiany miejsca, wędrówki i nagłej podróży. Nie myl dromomanii z pragnieniem częstego i częstego podróżowania. Główną cechą choroby jest nagłość. Na przykład podczas oglądania telewizji osoba może nagle wstać z kanapy i bez zabierania ze sobą rzeczy wyruszyć w podróż. Choroba ta musi zostać zauważona na czas, ponieważ takie wyjazdy z domu mogą stać się taksonomią, ostatecznie nabierając impulsywności i gwałtowności. Jednak same częste podróże nie wystarczają do zdiagnozowania tej choroby.
Najczęstsze objawy, które pomogą zdiagnozować dromomanię u człowieka, to całkowity brak odpowiedzialności i brak dokładnego planu, którym zwykle kieruje się wyjeżdżając w podróż. Osoba z dromomanią może zostawić na ulicy członka rodziny, małe dziecko lub zwierzę domowe i odejść. Z reguły atakom towarzyszą objawy niepokoju, które zwykle ustępują już na początku podróży. Zazwyczaj osoby cierpiące na tę chorobę mogą nie zabierać na przykład niezbędnych rzeczy, dokumentów i pieniędzy potrzebnych w drogę. W podróży poruszają się z pomocą autostopowicza, czyli „zająca”, czyli bez płacenia za bilet na pociąg, autobus czy taksówkę. Istnieje wiele przyczyn pojawienia się choroby. Najczęściej spośród wszystkich powodów podkreśla się powstawanie emocji, rodzaj stanu afektywnego tkwiącego w psychice od momentu narodzin, w którym człowiek może nie kontrolować swoich działań.
Również choroby psychiczne, których większość nie bierze pod uwagę, również mogą być częstą przyczyną dromomanii. Takie choroby obejmują schizofrenię, epilepsję, histerię, gdy dana osoba nie ma możliwości kontrolowania swoich myśli, uczuć, emocji i zachowania, zarówno wśród bliskich, jak iw miejscach publicznych. W większości przypadków dana osoba nie jest poddawana specjalnemu traktowaniu, radzę jedynie bliskim uważnie go monitorować. Z reguły dromomania ustępuje samoistnie i nie wymaga pilnej interwencji psychiatry. Jeśli jednak objawy dromomanii nie ustąpią w ciągu dwóch do trzech miesięcy, a jego zachowanie staje się coraz bardziej nieprzewidywalne, pacjent musi zostać zbadany przez lekarza, aby znaleźć najłagodniejsze, ale jednocześnie skuteczne leczenie, które może całkowicie lub częściowo wyeliminować objawy.
