Pedagogika poprawcza to dziedzina nauk pedagogicznych, która rozwija metody nauczania osób z niepełnosprawnością socjopsychologiczną i fizyczną. Do pracy w tej dziedzinie potrzebna jest specjalistyczna wiedza, dobre wykształcenie i wielka pracowitość.
Zadania pedagogiki resocjalizacyjnej
Sama dyscyplina powstała w odpowiedzi na potrzebę społeczeństwa, aby opracować sposoby wpływania na dzieci z problemami. W warunkach, gdy oboje rodzice są stale w pracy, dziecko jest właściwie pozostawione samemu sobie, co często prowadzi do zachowań antyspołecznych, dewiacyjnych. W takich przypadkach metody pedagogiki resocjalizacyjnej są bezpośrednio związane z technikami psychologii specjalnej.
W przypadku dzieci opóźnionych w rozwoju lub mających jakiekolwiek wady fizjologiczne (na przykład zaburzenia mowy) potrzebne są również specjalne algorytmy szkolenia i edukacji. Co więcej, konieczne jest opracowanie nie tylko metod nauczania, ale także metod monitorowania badanego materiału, ponieważ dziecko, które nie zawsze pozostaje w tyle w rozwoju, może adekwatnie odpowiedzieć, czy materiał został opanowany. Jednym z zadań pedagogiki resocjalizacyjnej jest diagnoza zaburzeń i trudności w nauczaniu i wychowaniu dzieci. Ważne jest, aby ta diagnoza została przeprowadzona w odpowiednim czasie, aby mieć czas na podjęcie działań na czas.
Jak możesz opanować pedagogikę korekcyjną?
Przede wszystkim musisz wiedzieć, że badanie pedagogiki resocjalizacyjnej opiera się na kilku zasadach. Pierwszym z nich jest wykorzystanie systemu metod badań naukowych w pracy pedagoga korekcyjnego. To dzięki nim osiągany jest niezbędny poziom kompetencji, który pozwala na opracowanie programu treningowego dla dziecka. Badania prowadzone są w rodzinie dziecka, w szkole, a nawet po szkole w toku dalszego, już samodzielnego życia człowieka. Druga zasada wynika z pierwszej – jest to zasada złożoności studiowania osób niepełnosprawnych. Pozwala czerpać dane z różnych źródeł – pedagogów, psychologów, nauczycieli, lekarzy – i porównywać je ze sobą.
Badania mogą przybierać różne formy: obserwacji, ankiety, rozmowy, ankiety, analizy aktywności itp. Po przeanalizowaniu wyników badań warto określić, jaka metoda jest najlepsza w nauczaniu i wychowaniu dziecka. Może to być działalność edukacyjna i poznawcza (w formie wykładów, pokazów wizualnych, opowiadań, rozmów, eksperymentów), której z pewnością towarzyszy motywacja (gry, zachęty, nagany itp.). Ważnym punktem jest terminowa kontrola nad edukacją nietypowego dziecka. Przejawia się w sprawdzaniu tego, czego nauczono się ustnie lub pisemnie.
