Kleptomania to zaburzenie psychiczne wyrażające się w ciągłym pragnieniu przywłaszczenia sobie czegoś należącego do innej osoby, czyli kradzieży. Co więcej, przedmiot kradzieży najczęściej nie ma wartości materialnej, ale czasami nie da się przezwyciężyć chęci włożenia ulubionego przedmiotu do kieszeni.
Może to zabrzmieć dziwnie, wręcz niewiarygodnie, ale najczęściej kleptomania rozwija się u ludzi żyjących w dobrobycie i dobrobycie, a głównie u kobiet. Przyczyn tego jest kilka i „rosną”, jak to zwykle bywa w psychologii klinicznej, od dzieciństwa. Dzieci, podobnie jak sroki, mają tendencję do odkrywania rzeczy, które są dla nich nieznane i atrakcyjne, ale czasami, flirtując, zapominają je umieścić na miejscu lub zwrócić właścicielowi. Z biegiem czasu, jeśli nie zrobisz komentarzy, takie zapomnienie może stać się nawykiem lub, pozostając bezkarnym, dziecko zacznie brać coś bez pytania, już celowo. Z czasem przeradza się to w rodzaj rozrywki, z której nawet z wiekiem trudno zrezygnować. Ponadto większość małych dzieci, zwłaszcza dziewczynek, uwielbia zwracać na siebie uwagę. Jeśli rodzice nie zwracają uwagi, oznacza to, że trzeba coś zrobić, aby sztucznie to zrobić, nawet jeśli jest to nagana lub kara. Dzieje się tak często w zamożnych rodzinach, gdzie z powodu zarobkowej pracy dorośli nie mają czasu na psychologiczne problemy swojego potomstwa. Zdarza się też w inny sposób: rodzina nie jest zbyt zamożna, a dziecko zbiera wszystko, co złe na czarną godzinę. W wieku dorosłym osoba ma dobry dochód, a dzieci mają zwyczaj zaopatrywania się we wszystko. Tak czy inaczej, instynkt kleptomana przeważa nad głosem rozsądku i wyraża się w formie obsesji. Niestety, choć kleptomania nazywana jest chorobą, nie ma metod leczenia farmakologicznego, a psychoterapeuci zmagają się z nią. Terapia długoterminowa pomaga tylko częściowo i pod warunkiem, że osoba sama szczerze chce pozbyć się nałogu. Jedynym rodzajem tego zaburzenia, który można całkowicie wyleczyć, jest tzw. „kleptomania nawykowa”, kiedy to pacjent kradnie nie świadomie, ale jakby z przyzwyczajenia.
