We współczesnym społeczeństwie zwyczajowo uważa się, że dzieci zawsze powinny wywoływać uczucia. Ale niektórzy ludzie czują się zirytowani tylko wtedy, gdy widzą dzieci. Co kryje się za taką wrogością i czy można zmienić stan rzeczy?
W nowoczesnym społeczeństwie wydaje się dziwne być obojętnym na dzieci innych ludzi. Chociaż społeczności plemienne nie okazują zbytniej sympatii dzieciom innych ludzi, a wiele zwierząt agresywnie sprzeciwia się potomstwu innych ludzi, ludzie nadal wyrzucają innym brak oczekiwanego uczucia.
Kiedy Dorosły zwycięża
Zgodnie z teorią kanadyjskiego naukowca Erica Berne, nasze „ja” może znajdować się w trzech różnych stanach: Dziecko, Rodzic i Dorosły. Albo kopiujemy zachowanie naszych rodziców i odgrywamy scenariusz ich życia, albo zachowujemy się tak, jak w dzieciństwie, albo działamy świadomie jako dojrzała osoba dorosła.
Niewykluczone, że za niechęcią do dzieci stoi Dorosły, który na wszelkie możliwe sposoby powstrzymuje w sobie takie przejawy Dziecka, jak spontaniczność i emocjonalność. Przyczyny mogą być różne: brak przykładu troskliwego rodzica w dzieciństwie, brak zachęty do przejawiania się tych cech w dzieciństwie itp.
Tak więc człowiek, komunikując się z dzieckiem, staje przed alternatywnym wyborem: albo zanurzyć się w stan Dziecka, wchodząc w dziecięcą zabawę, albo pozostać w stanie Dorosłego, przybierając poważny wygląd. Taka osoba może czuć się niekomfortowo będąc rodzicem. Na poziomie podświadomości jednostka odmawia dawania tego, czego nie otrzymała w dzieciństwie, a nawet zazdrości zbyt rozpieszczonemu dziecku. A jeśli poprzez swoje dzieci może spróbować pozbyć się starych traum, dając dziecku coś, czego on sam nie miał, to dzieci innych ludzi są tylko nieprzyjemnym przypomnieniem „chorych” epizodów.
Najpierw bądź bardziej tolerancyjny wobec siebie. Zastanów się, jakie zajęcia dla dzieci sprawiłyby ci przyjemność i zrób je. Choć brzmi to głupio, takie podejście pomoże ci rozwiązać twój wewnętrzny konflikt.
Kiedy dana osoba boi się odsłonić
Z reguły dzieci otwarcie mówią o swoich emocjach, podczas gdy większość dorosłych ukrywa swoje prawdziwe uczucia i pilnie kontroluje swoje zachowanie. Co więcej, czasami prawdziwe pragnienia mogą nawet ukryć się przed samym sobą. Dzieci są bardzo spostrzegawcze i bez ceremonii potrafią nas zawstydzić odsłaniając nas. A jeśli nadal możemy uciszyć nasze dziecko, nie możemy wpływać na cudze. Stąd dyskomfort: gdy ktoś chce coś ukryć, podświadomie czuje, że dziecko widzi na wylot i nie będzie milczeć.
Zrób sobie przerwę. Nie musisz czuć się „w porządku”, emocje to twoja sprawa. A jeśli w swoich działaniach jesteś zobowiązany do przestrzegania zasad społeczeństwa, w którym żyjesz, to w swoich uczuciach tego nie robisz. Daj sobie wolność, a nie będziesz miał nic do ujawnienia.
Kiedy człowiek uświadamia sobie swoją niedoskonałość
Często obok cudzych dzieci zdajemy sobie sprawę z naszej porażki jako rodzica. Stajemy się defensywni z obawy, że rodzic innego dziecka, który jest bardziej miękki lub bardziej surowy od nas, osądzi nas. Dlatego postrzegamy cudze dziecko jako źle wychowane, zbyt hałaśliwe i nieposłuszne.
Kłócąc się, kierujemy się następującą logiką: jeśli cudze dziecko zachowuje się źle, to jego rodzic źle je wychowuje, a my wychowujemy nasze dziecko inaczej, a więc dobrze nam idzie. I w tym przypadku niechęć do dzieci innych ludzi służy jako wskaźnik niskiej samooceny i chęci znalezienia potwierdzenia poprawności ich działań.
Przestań się martwić o ocenę swojej metody wychowawczej. Nie ma idealnych rodziców, Twoim zadaniem jest dać dziecku wszystko, co jest możliwe, a co najważniejsze - miłość i troskę. Zrozum, dlaczego jako rodzic tak bardzo boisz się krytyki i pozbądź się tego strachu.
