Samobójcy z reguły długo zastanawiają się nad swoją decyzją, wybierają czas, miejsce i metodę samobójstwa. Oni też, jak mówią, „popełniają samobójstwo”: spłacają długi, piszą testament, rozdają drobiazgi. Po zauważeniu takiego zachowania krewni potencjalnego samobójstwa powinni skonsultować się z psychiatrą.
Pomoc psychoterapeutyczna w przypadku samobójstw składa się z trzech etapów: wsparcia kryzysowego, interwencji kryzysowej oraz pomocy w resocjalizacji.
Na etapie wsparcia kryzysowego dla psychiatry niezwykle ważne jest nawiązanie z pacjentem relacji opartej na zaufaniu: należy go wysłuchać bez krytyki i potępienia. Czasami wystarczy, że osoba o skłonnościach samobójczych po prostu zabierze głos, aby przezwyciężyć poczucie całkowitej izolacji emocjonalnej i tym samym zmniejszyć ryzyko popełnienia samobójstwa.
Interwencja kryzysowa obejmuje identyfikację przyczyn utraty adaptacji społecznej, aktywizację lub kształtowanie bodźców do życia pacjenta, wspólne poszukiwanie alternatywnych sposobów rozwiązania sytuacji kryzysowej.
Jeśli psychiatra dostrzega wyniki swojej pracy: pacjent wykazuje skłonność do zmiany decyzji, wyniki te muszą być utrwalone poprzez przywrócenie umiejętności adaptacji społecznej. Tutaj ogromną rolę może odegrać pomaganie pacjentowi innym osobom, które są w takiej samej sytuacji jak on, a nawet gorzej. Pozwoli to pacjentowi uświadomić sobie swoją potrzebę i nadać swojemu życiu nowy sens.
Po pomyślnym zakończeniu psychoterapii pacjent powinien jednak przez dłuższy czas pozostawać w polu widzenia psychiatry, aby uniknąć ewentualnych nawrotów.
