Po raz pierwszy lęk przed rozmową ze sobą pojawia się w dzieciństwie, kiedy dziecko zaczyna monitorować i kontrolować wewnętrzne procesy psychiczne. Z wiekiem człowiek przestaje zwracać na to uwagę, ale rozmowa trwa przez całe życie.
Mowa wewnętrzna, czyli rozmowa własna, jest dialogiem między składnikami procesów umysłowych. Psychika ludzka jest niejednorodna. Według Z. Freuda składa się z Ego (wszystko, co człowiek realizuje i pojmowane), Id (wszystko, co jest zabronione, jest wyparte ze świadomości i nie jest realizowane) oraz SuperEgo (świadome i nieświadome procesy, które reprezentują sumienie, normy i zasady postępowania).
Od urodzenia mały człowiek rozwija świadomość dzięki zdobytej wiedzy. Niektóre informacje, ze względu na ograniczenia kulturowe społeczeństwa, są wypychane do nieświadomości. Kontakt z tą informacją jest trudny, ale możliwy przy pomocy fantazji.
W rzeczywistości rozmowa z samym sobą jest wewnętrznym dialogiem świadomości z nieświadomością. Takie rozmowy przyczyniają się do ciągłego procesu rozwoju człowieka: poszerzają się granice świadomości poprzez znajdowanie form zaspokajania zakazanych pragnień. Obecność sztywnych granic między tymi strukturami, aw konsekwencji brak mowy wewnętrznej, utrudnia rozwój człowieka, a brak tych granic powoduje, że osoba choruje psychicznie, niezdolna do kontrolowania swoich pragnień i popędów.
Tworząc strukturę Super-Ego, dziecko jest zobowiązane do przestrzegania norm i zasad przyjętych w społeczeństwie, w rodzinie, w określonym zespole. Jej fundamenty kładą rodzice. To właśnie ich żądaniami dziecko mierzy swoje działania: Jak zachowałby się ojciec w tej sytuacji? Co powiedziałaby mama? Jak by się z tym czuł mój starszy brat? Stopniowo idealne dla dziecka postacie rodziców stają się obiektami wewnętrznymi, ich wymagania i przepisy stają się wymaganiami osoby dla siebie.
Samorozmowa to nieustanny dialog, porozumienia między trzema strukturami psychiki: Ego, Id i Super-Ego. Dorosły często nawet nie zauważa, jak przebiega ta rozmowa, ale w trudnych sytuacjach życiowych odnotowuje wewnętrzne rozmowy, które wybuchają w nim samym, co czasem pomaga mu podjąć właściwą decyzję.
