W czasie wojny człowiek bardzo się zmienia: zmienia się stosunek do siebie i innych, zmienia się samoocena i światopogląd. Już samo czucie broni w dłoniach tworzy iluzję własnego znaczenia, pewności siebie, siły i mocy. Wojna, w której każdy ma broń, a jej używanie staje się codziennym obowiązkiem, kształtuje szczególny typ osobowości człowieka – osobowość uzbrojonego biorącego udział w działaniach wojennych.
Instrukcje
Krok 1
Główną cechą osoby, która przeszła przez wojnę, jest nawyk przemocy. Powstaje i wyraźnie manifestuje się w trakcie działań wojennych i istnieje jeszcze długo po ich zakończeniu, pozostawiając odcisk na wszystkich aspektach życia. W sytuacjach ekstremalnych, gdy człowiek na wojnie staje w obliczu śmierci, zaczyna zupełnie inaczej patrzeć na siebie i otaczający go świat. Wszystko, co wypełniało jego codzienne życie, nagle staje się nieistotne, człowiekowi objawia się nowy, zupełnie inny sens jego istnienia.
Krok 2
Dla wielu na wojnie kształtują się takie cechy, jak przesądy i fatalizm. Jeśli przesądy nie przejawiają się u wszystkich jednostek, to fatalizm jest główną cechą psychologii wojskowego. Składa się z dwóch przeciwstawnych wrażeń. Pierwszym jest upewnienie się, że dana osoba i tak nie zostanie zabita. Po drugie, prędzej czy później kula go znajdzie. Oba te odczucia tworzą fatalizm żołnierza, który po pierwszej bitwie utrwala się w jego psychice jako postawa. Ten fatalizm i związane z nim przesądy stają się obroną przed stresem, jakim jest każda walka, stępieniem strachu i rozładowaniem psychiki.
Krok 3
Wojna, w warunkach chronicznego niebezpieczeństwa utraty zdrowia lub życia w każdej minucie, w warunkach nie tylko bezkarnego, ale i sprzyjającego wyniszczeniu innych ludzi, kształtuje w człowieku nowe cechy niezbędne w czasie wojny. Takich cech nie można ukształtować w czasie pokoju, ale w warunkach działań wojennych ujawnia się tak szybko, jak to możliwe. W bitwie nie da się ukryć strachu ani okazać udawanej odwagi. Odwaga albo całkowicie porzuca wojownika, albo objawia się w całości. Podobnie najwyższe przejawy ludzkiego ducha w życiu codziennym są rzadkością, a w czasie wojny stają się zjawiskiem masowym.
Krok 4
W sytuacji bojowej często pojawiają się sytuacje, które stawiają psychikę człowieka zbyt wysokie wymagania, co może powodować drastyczne zmiany patologiczne w psychice jednostki. Tak więc obok heroizmu walka z braterstwem i wzajemna pomoc w wojnie, rabunek, tortury, okrucieństwo wobec więźniów, przemoc seksualna wobec ludności, rabunek i grabież na ziemiach wroga nie są rzadkością. Dla uzasadnienia takich działań często posługuje się formuła „wojna wszystko skreśli”, a odpowiedzialność za nie w świadomości jednostki przerzucana jest z niej na otaczającą rzeczywistość.
Krok 5
Silny wpływ na psychikę człowieka mają cechy życia z pierwszej linii: mróz i upał, brak snu, niedożywienie, brak normalnego mieszkania i komfortu, ciągłe przepracowanie, brak warunków sanitarno-higienicznych. Poza samymi działaniami wojennymi, niezwykle wyczuwalne niedogodności życiowe są bodźcami o niezwykle dużej sile, które tworzą szczególną psychologię człowieka, który przeżył wojnę.
