W Rosji zainteresowanie teorią żywienia intuicyjnego zaczęło się budzić dopiero, gdy w Ameryce i Europie Zachodniej, począwszy od lat 70. ubiegłego wieku, przeprowadzono już poważne badania w tej dziedzinie, a nawet otwarto specjalne kliniki.
Jednak takie kliniki prowadzone są przez psychologów i psychoterapeutów. I to prawda. W końcu problem nadwagi leży nie w ciele, ale w głowie. Chodzi o to, że wszystkie diety są szkodliwe, ponieważ nakładają ograniczenia na wybór żywności, zwykłą dietę. Wiadomo, że zakazany owoc jest słodki. Im więcej zakazów, tym bardziej chcesz je złamać.
Echa tej metody odnajdujemy w zaleceniach niektórych dietetyków, którzy uważają, że stosując dietę nie należy skupiać się na myśli, że jest to niemożliwe, ale wręcz przeciwnie, że jest to możliwe: „Mogę mieć dowolne warzywa, owoce, zboża, gorzka czekolada”. Od takiego wniosku jest już łatwiej.
Intuicyjne jedzenie pozwala zjeść wszystko, ale warto do tego podejść. Przecież często jemy nie dlatego, że czujemy głód, ale „dla towarzystwa”, bo to święto. Co więcej, stół „pęka” jedzeniem, nie dlatego, że oczekuje się tylu gości, ale w celu zademonstrowania własnego dobrego samopoczucia. Zwolennicy intuicyjnego jedzenia wierzą, że jedzenie we współczesnym społeczeństwie to wszystko. Urodziny obchodzone są nie ekscytującym wydarzeniem dla całej rodziny, ale ucztą, pogrzebem - ucztą, kłopotami w pracy „zagarniają”, również sukcesem.
Gdy zostanie zidentyfikowana przyczyna napadowego objadania się, łatwiej jest opanować nadwagę. I nie walczyć, ale radzić sobie. Musimy znaleźć hobby, które zastąpi dodatkową porcję. Intuicyjne jedzenie to nie dieta, ale racjonalna, zbilansowana, zdrowa dieta, w której jest wszystko, ale w umiarkowanych dawkach. Ważne jest, aby kochać swoją zewnętrzną powłokę – ciało. Nie biczuj się za dodatkowe 100 gramów, które zjadłeś, ale zaakceptuj siebie takim, jakim jesteś i rozpocznij ścieżkę samodoskonalenia.
W Rosji panuje opinia, że teoria jedzenia intuicyjnego należy do amerykańskiego profesora Stephena Hawkesa, który w 2005 roku podsumował swoje badania i własne doświadczenia (Hawkes również miał nadwagę). Jednak pierwsze główne przepisy zostały wydane przez Teylę Weller w 70. roku. W 1978 roku ukazała się książka psychoterapeutów D. Hirschmanna i K. Muntera pt. „Przezwyciężanie przejadania się”. W 1995 roku pojawiły się prace Evelyn Triboli i Elizy Resch.
