Czy nam się to podoba, czy nie, musimy dostosować się do oczekiwań innych ludzi. Czy to przynosi dużo szczęścia?.. Ale wydaje się, że są "białe kruki" - więc się nie dostosowują; żyj tak, jak chcą - to kto jest naprawdę szczęśliwy! Czy tak jest? Być prześladowanym i niezrozumianym, odrzuconym przez ludzi. To jest droga albo silnych duchem, albo ciasnych, chorych ludzi.
Dostosować się do innych lub żyć tylko po to, by zadowolić siebie, to półśrodki
1. Życie ludzi, którzy zbytnio boją się odrzucenia i potępienia, podlega zewnętrznym wymogom: wstępują na „prestiżowy uniwersytet”, aby uzyskać „wymaganą specjalność”; staraj się żyć według standardowego scenariusza „urodził się – studiował – ożenił się – miał dzieci – zmarł w otoczeniu licznej i przyjaznej rodziny”; staraj się unikać konfliktów, nie wyróżniaj się jako „młodsi nowicjusze”.
Mają „wszystko”: karierę, pensję, samochód, letnią rezydencję i weekendowe grillowanie. Ale po dojściu do kolejnego życiowego kryzysu zwykle tacy ludzie doświadczają pustki, nie są zadowoleni z niczego w swoim życiu, nie mogą tak naprawdę zrozumieć, czego tak naprawdę chcą.
2. Życie buntowników i „białych kruków”, którzy zbytnio cenią swoje „ja” i nie są gotowe go poświęcić, aby znaleźć wspólny język z innymi ludźmi, to wieczna walka, permanentny konflikt. Rozrywają szablony, przerywają od deski do deski, żyją przeszłością, a nawet żebraczą, ale jednocześnie nadal robią swoje, żyją tak, jak im się wydaje, że jest prawdą. Depczą wszelkie standardowe zasady i fundamenty.
Wynik życia takich ludzi jest nieprzewidywalny. Społeczeństwo prędzej czy później dostrzeże w nich talenty i pośmiertnie je zrehabilituje. Ale to może się nie wydarzyć. Broniąc swoich, człowiek traci możliwość prawdziwego uświadomienia sobie wartości tego, czego broni, pozostaje odrzucony i niezrozumiany. Realizm i zdolności adaptacyjne takich osób są zwykle bardzo niskie.
Więc kto jest szczęśliwszy z życia niż ktokolwiek inny?
On wcale nie jest tym, który znajduje się pośrodku między opisanymi dwiema skrajnościami. Środek to tylko „zero” między dwoma „minusami”. W środku jest osoba, która nie mogła się wyrazić, ale też nie mogła zadowolić społeczeństwa. Życie takiej osoby jest bezsensowne i trudne.
Prawdziwie szczęśliwy staje się ktoś, kto wie, jak łączyć skrajności w ich maksymalnej ekspresji:
- Realizuje się maksymalnie i realizuje swoje osobiste cele, w takim samym stopniu, w jakim przynosi to korzyści społeczeństwu.
- Współpracuje z innymi ludźmi, ale nie ugina się pod nimi.
- Idzie własną drogą, ale wyniki swojej pracy dzieli z innymi.
- Udowadnia swoją korzyść dla ludzi i udowadnia, że ma prawo iść tak, jak idzie.
To właśnie robi prawdziwy lider. I staje się naprawdę zaakceptowany i urzeczywistniony, a także zadowolony ze swojego życia.
