Wiele osób wie, kim są ekstrawertycy. Jest to jednak wiedza nieco stereotypowa i prymitywna. Ale co, jeśli rozważymy ten typ głębiej i wyjaśnimy niektóre punkty językiem psychologii?
Myślenie jako takie opiera się na informacjach ze źródeł subiektywnych oraz na obiektywnych danych odbieranych zmysłowo i przechodzących przez świadomość. Myślenie ekstrawertyczne jest zdeterminowane przez ten ostatni czynnik. Zapożyczanie się od okoliczności zewnętrznych staje się decydującą miarą oceny. Mogą to być czynniki zmysłowo postrzegane lub ogólnie przyjęte idee przekazywane poprzez tradycje, podczas wychowania lub edukacji. Jeśli dana osoba ma tendencję do podporządkowywania wszystkich innych przejawów życia intelektualnym wnioskom, możemy mówić o wyraźnym ekstrawertycznym typie mentalnym.
Ludzie tego typu wykorzystują dominującą rolę obiektywnej rzeczywistości nie tylko w stosunku do siebie, ale także w stosunku do całego otaczającego świata. Postrzeganie dobra i zła, miara piękna, budowane jest w oparciu o to, co „zewnętrzne”. Ekstrawertyczny typ myślenia nie jest w stanie robić wyjątków. Wszystkie przejawy życia łączy w pewną formułę, schemat. Posiadanie szerokiej formuły rodzi reformatorów, prokuratorów lub propagatorów ważnych idei. Drugą stroną są narzekania, ludzie, którzy wszystko krytykują, próbują ułożyć różnorodność życia w wygodny schemat i nienawidzą wszelkich sprzeciwów.
Przedmiot staje się również podstawą sposobu odczuwania w postawie ekstrawertycznej. Na przykład dana osoba uważa obraz za piękny nie z powodu subiektywnej percepcji, ale dlatego, że obserwuje go w salonie. To właśnie ten sposób odczuwania determinuje masowe wizyty w teatrze lub na koncertach, przestrzeganie trendów mody itp. W takich przypadkach ekstrawertyczne uczucie działa jak zasada twórcza. Bez niego harmonijna komunikacja jest niemożliwa. Ale kiedy ta postawa nabiera przesadnego znaczenia, wtedy uczucie traci swoją ludzką witalność, zanika stałość i mogą pojawić się stany histeryczne.
W tworzeniu doznań można wyróżnić czynniki obiektywne i subiektywne. U osoby o ekstrawertycznej postawie ten ostatni czynnik jest albo hamowany, albo tłumiony. W postawie ekstrawertycznej konkretyzuje się „łączenie się” z przedmiotami lub procesami. Tylko konkretne doznania dają początek pełni życia. Pozytywny rozwój takiej postawy rodzi wyrafinowanych estetów. W przeciwnym razie pojawiają się niewolnicy namacalnej rzeczywistości, pozbawieni refleksji i jakichkolwiek ambicji.
Intuicja w ekstrawertycznej postawie jest funkcją pomocniczą. Działa automatycznie. Ma na celu ciągłe poszukiwanie nowych możliwości życia zewnętrznego.
