We wszystkich sferach życia pojęcie perfekcjonizmu jest coraz pełniej włączane. Wydawałoby się, że to dobrze: dążenie do tego, co najlepsze, wieczne poszukiwanie – dlaczego nie jest to impuls do rozwoju? Ale czy tak jest naprawdę?
Perfekcjonizm to niekończące się dążenie człowieka do doskonałości. Niestety brzmi to tylko pięknie, ale w rzeczywistości skuteczność w tym przedsięwzięciu wynosi zero punktów, zero dziesiątych. To nie ciężka praca i wytrwałość prowadzą do najlepszych wyników. Najczęściej wręcz przeciwnie jest główną siłą hamującą, która jest w stanie powstrzymać wszelkie przedsięwzięcia.
Początki perfekcjonizmu człowieka zawsze tkwią w poczuciu własnej niższości, którą ukształtowało otoczenie i sytuacje w poprzednim życiu. Najczęściej wszystko zaczyna się w dzieciństwie. Zwykle dzieje się tak, gdy rodzice, zamiast zdrowej zachęty i życzliwego nauczania, rozwinęli w swoim dziecku kompleks przegranych z ich niekończącą się krytyką.
Taka osoba nie może dać prawdziwej oceny swoich zdolności i możliwości, ale nieustannie stara się dostosować siebie i wszystkie swoje wyniki do idealnych ram, które sam dla siebie wymyślił. W większości przypadków wyniki okazują się ponure, istniejące już kompleksy rozwijają się, niewiara w siebie i rośnie w siłę.
Strach przed niekonsekwencją prowadzi do przyjęcia nowej pozycji życiowej - bezczynności. „Niż robić źle – lepiej w ogóle nie robić”. Ale czy można to uznać za wyjście z tej sytuacji? Nierównowaga pomiędzy pożądanym a odbieranym, występująca przede wszystkim w głowie, musi być delikatnie skorygowana. We wszystkich kwestiach związanych z psychologią osobowości w żadnym wypadku nie można odcinać jej od ramienia – wszelkie korekty należy wprowadzać stopniowo.
Bardzo ważne jest, aby zdać sobie sprawę, że nie ma idealnych ludzi i każdy zawsze ma możliwość popełnienia błędu. Co więcej, jest to szczególna wartość życia - w zdobywaniu własnego doświadczenia. Tylko ten, kto nic nie robi, się nie myli, ale teraz wiemy, że to nie jest opcja.
Zawsze musisz starać się ogarnąć całą sytuację jako całość, ponieważ bardzo często zatrzymując uwagę na błahostkach i poświęcając na to całą swoją siłę, najważniejsze jest poza zasięgiem wzroku. Konsekwencje w naprawdę poważnych sprawach mogą być bardzo różne, dlatego lepiej od razu działać rozważnie i świadomie (słowo kluczowe to działać, a nie myśleć i realizować w nieskończoność).
Staraj się pielęgnować umiejętność słuchania i, co najważniejsze, słyszenia innych. W rzeczywistości właściwe podejście do konstruktywnej krytyki w większości przypadków to już połowa sukcesu. I spróbuj pogodzić się z faktem, że wszyscy ludzie są niedoskonali, a to jest właśnie osobliwość i wartość każdej osoby.
