Objawy autyzmu pojawiają się zwykle między trzecim a piątym rokiem życia. I bardzo rzadko diagnozę stawia się u nastolatków lub dorosłych.
Zwykle mimika twarzy pacjenta jest słabo rozwinięta. Dziecko uśmiecha się tylko w odpowiedzi na swoje wewnętrzne uczucia i nie dostrzega prób pocieszenia go przez otaczających go ludzi. Mimika ludzi nie ma dla niego żadnego znaczenia semantycznego. Mówi o sobie w trzeciej osobie, a gestami używa jedynie do wskazania potrzeb fizjologicznych. Mowa może być nieobecna, opóźniona lub nienormalna.
Osoby z autyzmem nigdy nie biorą udziału w ogólnych grach. Mogą spędzać godziny robiąc to samo. Wspólną cechą jest powtarzanie stereotypowych ruchów, takich jak klaskanie w dłonie czy potrząsanie głową.
Takie dzieci czują się komfortowo tylko w znajomym środowisku. Jeśli osoba z autyzmem zostanie „wyciągnięta” ze swojego zwykłego środowiska, może dojść do ataku agresji zarówno w stosunku do innych, jak i do siebie. Pacjenci często mają stany obsesyjne.
Kiedy autyzm łączy się z innymi nieprawidłowościami w rozwoju mózgu, pojawia się głębokie upośledzenie umysłowe. Jeśli choroba jest łagodna, przy dobrej dynamice rozwoju mowy, inteligencja może być nie tylko normalna, ale także znacznie wyższa od średniej. Jednak jego charakterystyczną cechą jest wąskie skupienie.
Dziecko może z łatwością operować danymi matematycznymi, rysować piękne obrazy lub po mistrzowsku wykonywać melodie, ale jednocześnie we wszystkich innych parametrach poważnie pozostaje w tyle za swoimi rówieśnikami w rozwoju. Przyczyny autyzmu nie zostały jeszcze ustalone.
