Psychoanaliza rozważa błędne działania w wyniku pewnych motywów, intencji. Osoba mająca ukryte pragnienia jest pod ich wpływem ustalana lub opisywana, traktując te działania jako coś przypadkowego. Ale psychoanaliza odrzuca takie wypadki i udowadnia, że motywy są podstawowym dowodem potrzebnym do postawienia diagnozy.
Błędne działanie uważaliśmy za oczywisty przejaw pewnej intencji, pragnienia. Na przykładzie zastrzeżeń i wpadek człowiek pokazuje ukryte motywy działań. Kiedy mówi się przeciwieństwo tego, co należy powiedzieć, błąd dowodzi przeciwnych życzeń mówcy. Istnieją zastrzeżenia wyrażające nie całkowite zaprzeczenie, ale częściowe. Na przykład: nie pochylony lub niezdolny. Osoba nie jest skłonna / nie jest w stanie niczego ocenić. „Nie skłonny” – zdolny, ale nie zmotywowany oraz „niezdolny” – niezdolny do wykonania działania. Słowa wydają się mieć podobne znaczenie, ale analizując, rozumiemy, że są prawie przeciwne.
Istnieją zastrzeżenia, które dodają dodatkowe znaczenie stwierdzeniu. Na przykład: „Chcę ciasto i to ciasto czekoladowe, a także kawę ze śmietanką i chrupiącą bagietkę, kupuję wszystko! Jeśli mój mąż płaci…” Kobieta dodała trzy słowa, które niosą ukryte znaczenie, że mąż najprawdopodobniej kontroluje pieniądze w rodzinie. Dla psychoanalityka to pierwsza i zasadnicza wskazówka.
Ale jakie są te intencje, które powodują błędne działania? Rozważane szczegółowo można je podzielić na dwie grupy: psychofizjologiczną i świadomą. Psychofizjologiczne – są to motywy związane z chorobami natury psychicznej i fizjologicznej, które w jakiś sposób mogą wpływać na myślenie. Świadome – to motywy związane z pragnieniami, aspiracjami, które chaotycznie rodzą się w naszej świadomości, szybko się zapalają i gasną. Czasami czegoś nie chcemy, a słowa najlepiej odzwierciedlają to pragnienie. Rodzic, który mógłby wrócić do domu po dniu pracy, siedzi na szkolnym zebraniu i odpowiada na wszystkie pytania nauczyciela w taki sposób, że niemal w każdym zdaniu mówi, że „dziecko w domu jest zupełnie inne”. I używa słowa „dom” częściej niż to konieczne.
Aby zidentyfikować rodzaj motywu, wystarczy ponownie zapytać pacjenta o błąd. Jeśli poprawi się i powie, co miał na myśli, psychoanalityk zrozumie ukryty motyw. Jeśli nie potrafi wyjaśnić przyczyny błędnego działania, to intencja ma charakter psychofizjologiczny.
Interpretacja błędnych działań pomoże hipotezie, którą psychoanalityk buduje przed lub po błędnym działaniu. Niektóre działania prowadzą do błędu, co potwierdza hipotezę. Kiedy pacjentka popełnia błędny czyn, psychoanalityk zakłada, jaki jest jej motyw; opracowuje pytania, które pomogą potwierdzić założenie. I w większości przypadków lekarz odkryje motyw, który kierował umysłem klienta w tym momencie. Najważniejsze jest, aby zauważyć błąd i skoncentrować się na nim na czas nie tylko dla lekarza, ale także dla pacjenta.
