Nadal mamy uprzedzenia do psychologów, jak wiele lat temu, ale teraz jest ich o rząd wielkości mniej. Dzisiejsze pokolenie coraz rzadziej szuka porady u dziewczyny/przyjaciółki i coraz częściej zwraca się do specjalisty.
Po co?
Dla wsparcia! Nie wszędzie jesteśmy akceptowani; potem w rodzinie: „Nie nadajesz się do niczego! Słuchaj, inni mogą, ale ty?", Wtedy partner:" Gdzie są pieniądze? Czy to wszystko, co przyniosłeś? I dlaczego właśnie za ciebie wyszłam?! Oto jestem - głupcem!”, Potem szef:„ Twój raport jest błędny, sam nie wiesz, jak coś zrobić, musisz wszystko wyjaśnić! Zawsze powinieneś być nadzorowany, aby siedzieć z tobą jak z małym dzieckiem.” Osoba staje się jak upolowana mysz. Nie ma się gdzie schować, nie ma gdzie odpocząć.
Do tej pory wielu, zamiast w odpowiednim czasie kontaktować się ze specjalistą, angażuje się w „rodzaj samoleczenia”, a mianowicie wpada w różnego rodzaju uzależnienia: alkohol, jedzenie, seks, narkotyki, sport. Wszystko to bardzo szybko podnosi poziom endorfin we krwi i sprawia, że jesteśmy chwilowo szczęśliwi. I co wtedy?
Człowiek potrzebuje człowieka i to się nigdy nie zmieni, bez względu na to, jak zapewniają nas o tym środki masowego przekazu i bez względu na to, jakie społeczeństwo nam zastąpi (tablety, telefony, rzeczywistość wirtualna).
Tylko żywa, „wspierająca i zachęcająca” komunikacja może naprawdę zmienić życie, życie. Kluczową myślą jest to, że komunikacja powinna być pozytywna. Nie powinieneś przebywać w towarzystwie przygnębionych i torturowanych ludzi. Taka komunikacja na pewno Cię nie wzbogaci, nie pomoże, a wręcz przeciwnie – jeszcze bardziej wpędzi Cię w depresję, która może następnie przerodzić się w całkowicie negatywne myśli (o bezużyteczności bytu i samego „ja”).
Niesamowita ulga i magiczne przemiany zachodzą u osoby, która przychodzi do psychologa, gdy na zdanie: „Źle się czuję”, słyszy pocieszające: „Rozumiem cię”.
