Wiele osób ma zły nawyk ciągłego porównywania się z innymi. Można porównać osiągnięcia i porażki, wygląd, charakter, bogactwo finansowe, talenty i ogólnie całe życie. I nie każda osoba, która skłania się ku takiemu nawykowi, zdaje sobie sprawę, że ciągłe porównywanie się z kimś innym prawie nigdy nie jest w stanie doprowadzić do czegoś dobrego.
W niezwykle rzadkich przypadkach skłonność do porównywania się z inną osobą może przynieść pozytywne rezultaty. Dla niektórych ludzi ten nawyk jest sposobem na zmotywowanie się do pójścia naprzód, rozwoju i osiągnięcia pewnych celów, aby dokonać pewnych zmian w swoim życiu. Jednak w przeważającej większości przypadków relacja siebie z drugą osobą prowadzi do negatywnych konsekwencji. Co więcej, nie zawsze są realizowane we właściwym stopniu.
Dlaczego porównanie jest złe? Główny problem z takim nawykiem polega na tym, że nie może on popchnąć człowieka do żadnych osiągnięć, a wręcz przeciwnie, zmusić go do stagnacji w jednym miejscu. Kiedy człowiek porównuje się do innych ludzi, najczęściej podkreśla, że ta druga osoba odnosi sukcesy, jest przystojna i popularna, czego nie można powiedzieć o sobie. Stopniowo może to generować ciągły wewnętrzny stres, pielęgnować bezużyteczne kompleksy i lęki oraz znacznie zaniżać poczucie własnej wartości.
Nawyk regularnego porównywania swoich osiągnięć i sukcesów z osiągnięciami i sukcesami innych ludzi może prowadzić do wyczerpania sił wewnętrznych, do nadmiernego spadku motywacji. Psychologowie są pewni, że skłonność do porównywania się z innymi nieuchronnie prowadzi do regresji, do braku samorozwoju.
Dla osób, które są z natury niespokojne, wrażliwe, wrażliwe i bardzo emocjonalne, taki zły nawyk może dosłownie przerodzić się w katastrofę. To właśnie tendencja do porównywania może być podstawą rozwoju nerwic, zaburzeń lękowych, apatii, a nawet długotrwałej depresji. Z reguły samodzielne wyjście z takich stanów jest prawie niemożliwe.
Szkodliwe jest również porównywanie się z innymi, ponieważ taka tendencja nadaje szczególnej mocy wewnętrznemu krytykowi, który posiada każda osoba. Na tle ciągłych porównań zaczyna się rozwijać samooskarżanie, samobiczowanie. Człowiek przestaje odpowiednio oceniać siebie, swoje życie, swoje talenty, sukcesy, osiągnięcia. Przestaje wyznaczać sobie normalne cele. Z biegiem czasu idea, że człowiek zasługuje na wspaniałe życie, że chce i może rozwijać swoje umiejętności oraz budować normalną karierę zostaje wyparta ze świadomości. Z reguły ludzie w tym stanie odrzucają ideę, że życie jest ułożone w taki sposób, że ktoś zawsze będzie o krok do przodu. Cały świat – łącznie z sobą – zaczynają postrzegać dopiero w ponurym, ponurym świetle.
Porównanie może łatwo zrujnować każdy talent. Początkujący artysta, który ma podobny zwyczaj, bardzo szybko może zrezygnować z rysowania, porównując się do już uznanych ilustratorów i artystów.
Sytuacja, w której rodzice stale porównują swoje dziecko z kimś innym, a samo dziecko pojawia się w negatywnym świetle, może prowadzić do tego, że dziecko staje się bierne, wycofane. W wieku dorosłym taka osoba może różnić się zależnością, niezdecydowaniem, niemożnością obrony swojego zdania. Zawsze zwróci się do innych ludzi, zauważy, co podobno robią lepiej. Ponadto ciągłe porównywanie może sprzyjać zwiększonej skłonności do prokrastynacji u dziecka.
Psychologowie wyznają pogląd, że ciągłe porównywanie siebie z innymi ludźmi blokuje produkcję wewnętrznej energii. A bez tego nie da się normalnie rozwijać i odnosić sukcesów w życiu. Ta energia zwykle podsyca zainteresowanie, pragnienie nowych rzeczy, chęć osiągnięcia czegoś. Bez takiej osoby życie staje się nudne, nudne, szare. A sama osoba jest wzmocniona myślą, że jest porażką, nie jest jasne, dlaczego w ogóle przyszedł na ten świat.
