Przez dziesięciolecia medycyna głównego nurtu twierdziła, że ludzki mózg nie jest zdolny do zmian po zakończeniu delikatnych okresów dzieciństwa. Kilku naukowców, którzy odważyli się przeciwstawić sztywności nauki akademickiej, zmieniło tę ideę i udowodniło w praktyce, że nasz mózg ma właściwość, która pomogła Homo sapiens stać się dominującym gatunkiem na planecie. Ta właściwość została nazwana neuroplastycznością.
Neuroplastyczność rozumiana jest jako zdolność tkanki nerwowej do zmian i rozwoju przez całe życie organizmu, zdolność do modyfikowania jej struktury pod wpływem uczenia się, treningu psychicznego i fizycznego, do regeneracji po uszkodzeniu, przywracania utraconych funkcji lub ich przenoszenia do innych części mózgu.
Neuroplastyczność oznacza ciągłe zmiany na poziomie komórkowym, w których mózg reorganizuje się i tworzy nowe ścieżki neuronowe w procesie adaptacji do środowiska wewnętrznego i zewnętrznego. Innymi słowy, mózg stale się odnawia, aby lepiej dopasować się do sytuacji i zapewnić zaspokojenie naszych potrzeb.
Nowe ścieżki neuronowe i neuromapy powstają, gdy uczymy się czegoś, czy to fizycznej umiejętności, takiej jak gra na pianinie, nowego programu treningu sprawnościowego, czy nowego sposobu myślenia i radykalnego przemyślenia naszego światopoglądu i wartości. Dla każdej nowej myśli mózg tworzy osobną neuromapę i im częściej zwracamy się do tej nowej myśli, afirmacji lub umiejętności, tym bardziej szczegółowa i silniejsza staje się odpowiednia neuromapa i tym szybciej nowa umiejętność lub sposób myślenia stanie się nawykiem i częścią osobowości.
Pierwsze prawo neuroplastyczności mówi, że to, co nie jest używane, umiera. Lub „nie używać to stracić”. Zaledwie kilka lat po skończeniu szkoły trudno nam sobie przypomnieć, czym są logarytmy i jak rozwiązywać równania z parametrami. Nie chodzi tu o osłabienie pamięci, ale o to, że część kory, która przechowywała umiejętność rozwiązywania takich równań, oddała swoje terytorium i funkcjonalność na rzecz realizacji innych procesów psychicznych, których nie zaniedbaliśmy.
Neurolodzy Michael Merzenich, Paul Bach-y-Rita, Edward Taub i inni naukowcy, którzy badali zjawisko neuroplastyczności, w końcu wyjaśnili na poziomie synapsy, dlaczego im bardziej skupiamy się na czymś i coś praktykujemy, tym lepiej i lepiej odnosimy sukcesy. do tego obszaru.
